Władysław Stanisław Reymont Ziemia obiecana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Smutek, StrachWlókł zmęczonym, smutnym wzrokiem po mieście przycichłym, po fabrykach, któremajaczyły w głębi óieóińców, jak czarne, śpiące potwory, po nielicznych oświetlonychoknach, jakie patrzyły w czarną wilgotną noc.Czuł się óiwnie zdenerwowanym i niespo-kojnym, miał duszę pełną lęku niewytłumaczonego i tych niepokojów óiwnych, którebez przyczyn zewnętrznych przylatują, obsiadają duszę i tak ją straszą, że wtedy człowiekzdenerwowany patrzy z obawą na domy, czy się nie walą na niego, czeka i spoóiewa sięjakich strasznych wieści, myśli o wszystkich nieszczęściach, jakie luói spotykają.Wysocki był w podobnym nastroju.Nie chciało mu się iść do domu, nie chciało mu się nawet wstąpić na gazety docukierni, obok której przechoóił, obojętnym mu było w tej chwili wszystko, bo zaczęłamu się w duszę wżerać coraz silniej zmora niepokoju. Głupie życie prowaóę myślał. Zupełnie głupie!Przed teatrem spotkał się oko w oko z Melą, szła z Różą z przedstawienia, powózjechał za nimi.Przywitali się dosyć obojętnie i chciał żegnać zarazem. Nie odprowaóisz nas? Nie chciałem wam przeszkaóać. Chodz na herbatę, w domu musi już czekać Bernard.PrzeczuciePoszedł w milczeniu nie oóywał się, bo nie chciało mu się mówić nawet. Co tobie, Wysocki? Nic, prócz zwykłego zdenerwowania i jakiejś ostrej apatii. Spotkało cię co złego? Nie, ale oczekuję na złą wieść, a nigdy mnie jeszcze przeczucie nie zawiodło. Mnie tak samo, ale wstyóiłam się przyznawać szepnęła Mela. A przy tym byłem u nęóarzy óisiaj, nałykałem się tyle widoków niedoli luókiej,że się upiłem.Wstrząsnął się nerwowo. Jesteś chory na litość, jak mówi o tobie Bernard.Wzrok, Obraz świata Bernard! zawołał mocniej on ma stałe delirium tremens opluwania wszyst-kiego, on jest jak ślepy, który chce wmawiać we wszystkich, że nic nie ma, ponieważ samnie wiói. Co to za nęóarze? może by im pomóc? zapytała Mela.Opowieóiał im położenie Jaskólskich i kilku innych roóin robotniczych.Słuchałaze współczuciem, notując w pamięci adresy. Dlaczego luóie muszą się tak męczyć? za co? szepnęła. Teraz ja się pytam, co tobie Mela? Masz łzy w głosie? Nie pytaj, nie chciej wieóieć nawet.Pochyliła głowę na piersi.Nie pytał się, popatrzył się na jej twarz i zapadł znowu w zadumę.Miasto, PotwórPatrzył w puste, umilkłe ulice, upunktowane szeregami latarń, na szeregi domówpodobnych do skamieniałych głów potworów, leżących obok siebie, które zdawały drgaćszybami okien w świetle żółtawym ulicy, jakby przez ciężki i niespokojny sen. Co jej jest? myślał, ogarniając rozpalonym spojrzeniem jej głowę i czuł, że tenjej smutek zaczyna go boleć i nękać. Nie baróo musiałyście się bawić w teatrze? Przeciwnie! Ale straszna jest potęga miłości! mówiła Róża, jakby wypowiadającdalszy ciąg myśli. Jak ta Safo cierpiała.Wszystkie jej krzyki, błagania, wszystkie jejboleści pamiętam, mam je w sobie jeszcze.Przeraziła mnie taka miłość, nie rozumiemZiemia obiecana 107jej, wątpię nawet, czy można tak baróo czuć, tak zupełnie oddać się miłości, tak przepaśćw niej. Można& można& szeptała cicho Mela, podnosząc oczy. Przejdz na moją stronę, Wysocki! Daj mi rękę.I gdy to zrobił, wzięła jego chudą rękę i przyłożyła do czoła i twarzy rozpalonej. Czujesz, jak jestem zgorączkowana?Nuda, Teatr Strasznie.Po cóż choóić na takie denerwujące sztuki? Więc cóż ja w końcu robić będę! wykrzyknęła boleśnie i rozszerzonymi oczamizawisła na jego twarzy. Ty mi nie dasz rady żadnej na nudę, a mnie się już znuóiływszystkie fiksy��, nuóą mnie przejażdżki po mieście, nuóą mnie wyjazdy za granicę, bonie cierpię hotelowego życia, a teatr jeszcze mnie zajmuje czasem, bo zatarga nerwami,zdenerwuje, a lubię, gdy mną coś zatarga do głębi. Co jest Meli? przerwał, nie słysząc, co mówiła. Zaraz się dowiesz. Nie, nie, nie zaprzeczyła Mela, dosłyszawszy zapytanie i odpowiedz.Weszli do oświetlonego przedpokoju pałacu Mendelsohna. Pan Endelman jest? rzuciła Róża zapytanie lokajowi, razem z kapeluszem i długąpeleryną. W myśliwskim pokoju i prosi, żeby tam jaśnie państwo przyszli. Chodzmy do myśliwskiego, tam bęóie cieplej niż w moim buduarze, cieplej niżtutaj mówiła prowaóąc ich przez szereg pokojów, słabo rozświetlanych przez kande-labr sześcioramienny, jakim oświetlał drogę lokaj.Pokój był Stanisława Mendelsohna młodszego syna Szai, a nazwa jego pochoóiła oddywanu ze skór tygrysich i takichże portier u drzwi i od mebli z rogów bawolich, obitychskórą o długim, popielatym włosiu; masy broni wisiały na ścianie dokoła olbrzymiego łbałosia z potężnymi łopatkowatymi rogami. Czekam całą goóinę odezwał się Bernard, nie wstając nawet na powitanie;sieóiał pod łosiem i pił herbatę. Dlaczego nie przyszedłeś po nas do teatru? Bo nigdy nie choóę na szopki teatralne, przecież o tym wiesz, to dobre dla was!Skrzywił się pogardliwie. Pozer! szepnęła Róża lekceważąco.Skupili się przy stoliku, ale nikt nie miał ochoty mówić.Lokaj porozstawiał herbatę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Tematy

Index
Pratchett Terry & Baxter Stephen Długa Ziemia #2 Długa Wojna
Choroby zakane zwierzšt domowych z elementami ZOONOZ pod red. Stanisława Winiarczyka i Zbigniewa Gršdzkiego
Pratchett Terry & Baxter Stephen Długa Ziemia #3 Długi Mars
Stan wojenny w Wielkopolsce, red. Stanisław Jankowiak i Jan Miłosz
Nizinski Stanislaw Informatyczne systemy zarzadzania eksploatacja obiektow technicznych
Flanagan John Zwiadowcy 03 Ziemia skuta lodem
Andrzej Rostworowski Ziemia, ktorej juz nie zobaczysz.Wspomnienia kresowe
Roberts Nora Rodzina Stanislaski Alex. Szczęliwa pomyłka
stanisaw lem wejscie na orbite (www dodane pl)
Audrey Niffenegger MiłoÂść ponad czasem

�

pobieranie / do ÂściÂągnięcia / ebook / pdf / download

Tematy