[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Prę­dzej, że­by nie pu­ścił ostat­niej pa­ry.We­szli do staj­ni, Jam­bro­ży za­brał się ostro do trzeź­wie­nia; Ku­ba le­żał bez­wład­ny, dy­chał coś nie­coś i rzę­ził przez zwar­te zę­by, że trze­ba by­ło je no­żem pod­wa­żać, by mu nie­co wo­dy wlać do gar­dła.No­gę miał prze­rą­ba­ną w ko­la­nie, le­d­wie się trzy­ma­ła na skó­rze i ob­fi­cie krwa­wi­ła.Na pro­gu czer­wie­ni­ły się pla­my krwi i le­ża­ła okrwa­wio­na sie­kie­ra, a ta­czal­nik do na­ostrza­nia, któ­ren za­wsze stał pod oka­pem staj­ni, wa­lał się te­raz pod pro­giem.— Ju­ści, sam so­bie ob­ciął.Bał się szpi­ta­la, my­ślał głu­pi, że so­bie po­mo­że, ale twar­dy chłop, ale za­wzię­ty! Je­zus, że­by so­bie sa­me­mu ob­ci­nać ku­la­sa! Pro­sto nie do wia­ry! Krew go moc­no ode­szła.Ku­ba otwo­rzył na­raz oczy i wo­dził ni­mi do­syć przy­tom­nie.— Od­le­cia­ła? Dziob­ną­łem dwa ra­zy, ale mnie za­mro­czy­ło.— szep­tał.— Bo­li cię to?— Nic a nic.Sił się ino wy­zby­łem do cna, ale zdrow­szym!Le­żał spo­koj­nie i ani krzyk­nął, gdy mu Jam­bro­ży no­gę skła­dał, mył i krę­po­wał w zmo­czo­ne szma­ty.Roch na klęcz­kach przy­świe­cał la­tar­nią i mo­dlił się tak go­rą­co, aż mu łzy cie­kły po twa­rzy, a Ku­ba ino się uśmie­chał ra­do­śnie, tkli­wo ja­koś i rzew­nie, jak to dzie­ciąt­ko w po­lu po­rzu­co­ne, któ­re nim po­zna, że bez mat­ki, ra­du­je się do traw, co nad nim szu­mią, za słoń­cem pa­trzy, do prze­la­tu­ją­cych ptasz­ków rącz­ki wy­cią­ga i po swo­je­mu ga­da ze wszyst­kim, i cie­szy się, tak ci i on czuł się te­raz; do­brze mu by­ło, spo­koj­nie i nie­bo­le­śnie, a tak na du­szy lek­ko i we­so­ło, że za nic so­bie miał cho­ro­bę, ino się z ci­cha prze­chwa­lał.ja­ko sie­kie­rę do­brze wy­ostrzył.no­gę uło­żył na pro­gu.i dziab­nął w sa­mo jabł­ko.za­bo­la­ło, ale no­ga od jed­ne­go ra­zu nie pu­ści­ła.więc dru­gi raz dziab­nął ze wszyst­kiej mo­cy.i oto nic go te­raz nie bo­li, po­mo­gło wi­dać.że niech­by tyl­ko miał wię­cej mo­cy, to nie gnił­by dłu­żej na wy­rku, a na we­se­le szedł.do tań­ca się brał.i pod­jadł­by nie­co, bo jeść mu się chce.— Leż spo­koj­nie i nic się nie ru­chaj, ja­dła do­sta­niesz ry­chło, po­wiem Jó­zi.Roch go po­gła­skał po twa­rzy i wy­szli z Jam­bro­żym na po­dwó­rze.— Do ra­na wy­ki­pi, uśnie ci­cho jak pta­szek, bo krew go cał­kiem ode­szła.— Księ­dza mu trze­ba przy­wieźć, pó­ki przy­tom­ny!— Kiej ksiądz po­je­chał na wie­czór do Wo­li, do dzie­dzi­ców.— Pój­dę po nie­go, zwle­kać nie moż­na!— Do Wo­li jest mi­la, po no­cy i przez las nie tra­fi­cie.Sto­ją tu go­to­we ko­nie lu­dzi, co ma­ją po wie­cze­rzy od­jeż­dżać, bierz­cie je i jedź­cie.Wy­pro­wa­dzi­li ko­nie na dro­gę i Roch siadł.— A nie za­po­mi­naj­cie o Ku­bie, trze­ba go przy­pil­no­wać! — za­wo­łał ru­sza­jąc.— Nie osta­wię go sa­me­go, nie za­po­mnę.Wnet jed­nak za­po­mniał; ty­le ba­czył, że Jó­zi po­wie­dział o ja­dle, a sam wró­cił za stół, do bu­tel­ki moc­no się przy­piął i tak ser­decz­nie, że ry­chło o Bo­żym świe­cie nie wie­dział.Józ­ka zaś, że to po­czci­we by­ło dziew­cząt­ko, co tyl­ko mo­gła, na­zbie­ra­ła na mi­secz­kę, wód­ki w pół­kwar­cie na­la­ła spo­ro i za­nie­sła ochot­nie.— Ku­ba, prze­jedz­cie ździeb­ko, użyj­cie i wy we­se­la!— Bóg ci za­płać! Kieł­ba­sa wi­dzi mi się czuj­na, wie­je od niej.— Dyć umyśl­nie przy­pró­ża­łam, by­ście po­sma­ko­wa­li.— Wra­zi­ła mu mi­skę w rę­ce, bo ciem­no by­ło w staj­ni.— Wy­pij­cie przó­dzi wód­kę.Wszyst­ko wy­pił do dna.— Po­siedź zdzieb­ko, tak mi się sa­me­mu ckni.Po­czął gla­mać, po­gry­zać, żuć, ale nie mógł nic prze­łknąć.— We­se­lą się, co?— Ta­kie we­se­le, ty­la na­ro­du, żem w ży­ciu nie wi­dzia­ła więk­sze­go.— Bo­ry­no­we prze­ciech, to nie dzi­wo­ta! — szep­nął z du­mą.— Ju­ści, a ociec się tak we­se­lą i cię­giem za Ja­gu­sią cho­dzą, cię­giem.— Jak­że.urod­na, pięk­na na gę­bie, kie­by ja­ka pa­ni dwor­ska!— Wie­cie, a Szy­mek Do­mi­ni­ko­wej to się ma do Na­st­ki Go­łę­bian­ki.— Sta­ra nie po­zwo­li, u Na­st­ki z dzie­sięć gęb sie­dzi na trzech mor­gach.— To­też ich roz­ga­nia, gdzie do­pad­nie, i sro­dze pil­nu­je.— Wójt jest?— Za­ba­wia dru­gich i naj­bar­dziej py­sku­je, a Jam­bro­ży tak­że.— Jesz­cze by nie, kiej na ta­kim we­se­lu są, u ta­kie­go go­spo­da­rza! Nie wiesz, co u Ant­ków? — za­py­tał ci­cho.— Jak­że, sko­czy­łam do nich na zmro­ku, dzie­ciom po­nie­słam mię­sa, plac­ków, to chle­ba.Z cha­łu­py me wy­pę­dził i ciep­nął77 za mną, com przy­nie­sła.Za­wziął się sil­nie i ta­ki zły, ta­ki zły.a bie­da u nich w cha­łu­pie i ten płacz.Han­ka ino się kłó­ci z sio­strą, że się już po­no i do ku­dłów bra­ły.Nie od­rzekł na to, nos ostro wy­cie­rał, a prę­dzej dy­chał ja­koś.— Jó­zia — rzekł po chwi­li — klacz po­stę­ku­je ja­koś i po­kła­da się już od wie­czo­ra, pew­nie jest na oźre­bie­niu.trza by przy­pil­no­wać.Pi­cie ja­kie na­rzą­dzić.Jak to se stę­ka! Bie­do­ta ko­cha­na, a ja nic nie po­tra­fię po­móc.okrut­niem sła­by.bez mo­cy cał­kiem.Zmę­czył się i za­milkł, i jak­by za­sy­piał.Józ­ka ode­szła spiesz­nie.— Ce­siu! Ceś, Ceś.— za­wo­łał przy­tom­nie­jąc.Klacz za­rża­ła prze­cią­gle i rzu­ci­ła się na uwię­zi, aż łań­cuch za­brzę­czał.— Pod­jem se choć raz do sy­ta! Do­sta­niesz, pie­sku, swo­je, do­sta­niesz, nie skom­lij ino.Wziął się ostro do kieł­ba­sy, ale nie mógł, nie chcia­ło mu się zu­peł­nie, ro­sło mu w ustach.— Mój Je­zus, ty­le kieł­ba­sy, ty­le mię­sa.a nie mo­gę.cał­kiem nie mo­gę.Dar­mo pró­bo­wał, ob­li­zy­wał, wą­chał, nie mógł, rę­ka mu opa­dła bez­sil­nie, cho­wał więc pod sło­mę, nie pusz­cza­jąc z gar­ści.— Mój Bo­że, ty­la te­go, że ni­g­dy w ży­ciu nie mia­łem, a nie mo­gę.Ża­łość ści­snę­ła mu du­szę i łzy po­cie­kły po twa­rzy, pła­kał rzew­nie, aż się za­no­sił, jak to dzie­ciąt­ko ukrzyw­dzo­ne.— Po­tem se zjem, od­pocz­nę nie­co i bal se spra­wię — po­my­ślał.Ale i po­tem nie mógł, za­pa­dał w sen, nie po­pusz­cza­jąc kieł­ba­sy z gar­ści, nie czu­jąc jed­nak, że Ła­pa mu ją po ci­chu ob­gry­zał.Otrzeź­wiał na­gle, bo po wie­cze­rzy mu­zy­ka gruch­nę­ła w cha­łu­pie z ta­ką mo­cą, aż ścia­ny staj­ni dry­ga­ły i prze­stra­szo­ne ku­ry gda­ka­ły z chle­wów.Wrza­ski buch­nę­ły we świat i pry­ska­ły od do­mu ni­by te ognie czer­wo­ne w noc ciem­ną, ni­by grzmo­ty bu­cha­ły po staj­ni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

blondiii.htw.pl

Tematy

Index
Chris A Jackson [Scimitar Sea Scimitar Sun (retail) (epub) id
Abercrombie Joe Pierwsze Prawo Tom 2 Nim Zawisnš Na Szubienicy
PS00 Nienacki Zbigniew Pierwsza przygoda Pana Samochodzika
Keira i Adrian 01 Pierwszy dzień Levy Marc
marcel proust w cieniu zakwitajacych dziewczat tom pierwszy
Deveraux Jude Endenton 01 Pierwsze wrażenie
Randy Gage Jak rozkręcić pierwszy kršg
Phillips Susan Elisabeth Pierwsza Dama
Fantaskey Beth Jessica 01 Przyrzeczeni
Lark Sarah Krzyk Maorysów

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

pumaaa.xlx.pl