[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Następnie szef robił przegląd twojegoubrania, żebyś dobrze wyglądał.%7ładnych starych espadryli anibrudnej koszuli.Mówili nam, że partyzant Republiki musi być schludnyi bez dziur w ubraniu.Jeśli prosiliśmy kogoś o jedzenie, trzeba było zanie zapłacić, o ile byliśmy przy pieniądzach i nie mieliśmy specjalnychkłopotów.Poza tym jak wychodziłeś na akcję, zawsze ci dawali wo-reczek cukru i kawałek suszonego mięsa.Z tym mogłeś pociągnąćparę dni, jeśliby się coś pokręciło.Nie wydawało mi się to wszystko bardzo trudne, o wiele trudniejjest znalez
ć baranka, który wyszedł ze swego stada i jest w innym.Wtym pierwszym obozie nikt mi nic nie powiedział o tej nauce czytania,235to na pewno byłoby bardzo skomplikowane! Ale chociaż nic mi niepowiedzieli, ja się już zorientowałem, że jest zbyt wcześnie, żeby siętego domagać.Najpierw musiałem im pokazać, że się do tegowszystkiego nadaję i że nie jestem tchórzem, który się rzuci doucieczki, kiedy zobaczy pierwszego lepszego strażnika.Wiele dni spędziliśmy, zmieniając miejsca, w różnych grupach,odnajdowaliśmy się nawzajem w rozmaitych miejscach, zmieniali sięnasi towarzysze.Na koniec Carlos zdecydował, że będę w grupie,która miała dokonać  zamachu gospodarczego , tak to nazwał.Szliśmy we trójkę: Juan, Valencia i ja.Wysłali nas do mas delFondo, w okręgu Morelli.Znałem w tym regionie każdy kamień.Roz-biliśmy obóz nieopodal i stamtąd obserwowaliśmy zwyczaje miesz-kańców.Ja ich znałem, oczywiście, że ich znałem.Czekaliśmy tamteż jakiś czas, żeby ziemia obeschła, bo były straszne burze w górachi z
le się szło po błocie.Pewnego pięknego dnia dostrzegliśmy dogodny moment, żeby siępojawić.Poczekaliśmy, aż syn właściciela, Jaime, wyjdzie na spacerze służącym, tak jak codziennie.Stanęliśmy naprzeciw, unieśliśmybroń i wycelowali w nich.Wtedy Valencia wysłał służącego, miał naimię Tom�s, żeby zażądał od ojca Jaimego dwunastu tysięcy peset, ipowiedział mu dokładnie, którędy ma pójść, jak będzie wracał dodomu z pieniędzmi.Nie musiał się martwić, jak nas znalez
ć, już mywyjdziemy mu na spotkanie.Chłopaka zatrzymaliśmy jako zakładnika,myślę, że zorientował się, kim ja jestem, bo przyglądał mi się bezprzerwy i też zdaje mi się, że rozpoznał Valencię.Tak że ukryliśmy się z synem właściciela, a służący poszedł wy-konać to, cośmy mu zlecili.Mijały długie godziny i nikt się nie pojawiał.Valencia się zdenerwował i powiedział chłopakowi, że go zabijemy, boojciec nie przysłał pieniędzy.Tamten płakał jak jakiś tchórz i błagał olitość.Valencia powiedział mu wtedy:  W takim razie podasz namnazwiska ludzi, których znasz w okolicy, tych, co są somaten�s.W tensposób póz
niej wyrównamy z nimi rachunki.Nie zastanawiał się ani236chwili.Wyśpiewał nam mnóstwo nazwisk, było mu obojętne, czy sąjego krewnymi, czy przyjaciółmi, z ust mu się dosłownie sypały na-zwiska, które Juan notował na kartce.Ogarnęła mnie potwornawściekłość, bo przecież mężczyzna nie może płakać, ale powiedzmysobie, że jeśli płacze, nic się takiego nie dzieje, bo wszyscy jesteśmyludz
mi i na każdego może przyjść zła chwila.To, czego mu nie wolno,to donieść na kogokolwiek.A właściwe to stanąć prosto i powiedzieć: Nie powiem żadnego nazwiska, choćby pod siłą.A siły nie byłożadnej, bośmy go nawet nie tknęli.Kiedy już minęło wiele godzin, ja obserwowałem drogę i zoba-czyłem, jak wraca służący, ale za nim idzie czterech innych, byłojasne, że to strażnicy przebrani za masoveros.Od razu się pokapo-wałem, bo dwaj szli przebrani za kobiety, jakby byli siostrami chło-paka, to było widać na kilometr.Mnie by mieli oszukać, kto tu jestkobietą, a kto jest przebrany! Ktoś inny może by nie zauważył, ale nieja.No to lecę do Valencii z meldunkiem, a Juan patrzy z drugiej strony,a tam idą inni, też przebrani.Szybko zorientowaliśmy się, że ojciecJaimego zawiadomił Gwardię Obywatelską.Valencia powiedział mi: Jak myślisz, Pasterko, jest jakiś skrót, którym zdołamy sięwymknąć? Tak, chodz
cie za mną, zaprowadzę was.A tego zabieracie?Ten tchórz i donosiciel trząsł się ze strachu przy skałach.Trzy-małem strzelbę przy jego głowie na wypadek, jakby mu przyszło dogłowy podnieść krzyk.Był tak przerażony, że chyba nawet się posiu-siał.Wtedy Valencia powiedział: Nie warto wlec go z nami.Nie zapłacą nam za niego ani duro.Zostaw go.Miałem w sobie straszną wściekłość, aż mi paliła twarz, tak jakbyktoś przybliżył do niej zapaloną głownię.Byłbym skopał tego drania,byłbym go zatłukł i rzucił jego ścierwo psom na pożarcie.Tchórzamisię brzydzę, donosicielami jeszcze bardziej.Więc złapałem sporykamień i mówię do niego:237 Popatrz, za nasze kłopoty i czas, który straciliśmy, przebywającz facetem bez jaj, masz tu za swoje.Rąbnąłem go z całej siły kamieniem w kark.Padł na ziemię jakrażony piorunem.Valencia rzucił: To właśnie trzeba zrobić!  przyszedł do miejsca, gdzie byli-śmy, i drugim kamieniem dał mu jeszcze parę razy w łeb. Niech tuzostanie taki nieprzytomny  powiedział  w ten sposób nie będziemógł im wskazać, którędy uciekliśmy.Juan już się denerwował: Zostawcie go, w końcu nas dopadną! Uciekajmy stąd czymprędzej! Spokojnie, nie ma się czego obawiać  odpowiadam mu.Valencia odłamuje parę gałęzi i przykrywa nimi Jaimego, żeby gonie odnalez
li.%7łył, ale wszyscy pomyśleliśmy, widząc go w takimstanie, że umrze z zimna albo z wykrwawienia, jeśli się na niego nienatkną.Zasługiwał na to.Odeszliśmy czym prędzej drogą, którąwskazałem moim towarzyszom.Po chwili byliśmy już na bezpiecznymterenie.Zjedliśmy suszone mięso i trochę wyschłego chleba, który zostałJuanowi. Zamach gospodarczy się nie udał, ale to nie było znowu ażtak ważne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy