[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zawsze słyszeliśmy to samo: nie potrzebują ani kulawego, ani osoby bez doświadczenia.Kiedyś omalnie zostaliśmy zatrudnieni.Podczas rozmowy z zarządcą Borys wyprostował się, odsuwając na boklaskę, a knajpiarz nie połapał się, że Rosjanin kuleje. Tak  powiedział  potrzebujemy dwóch ludzido pracy w piwnicy.Być może obaj się nadacie.Wchodz
cie. Borys uczynił krok i gra była skończona. Ach tak  wycedził zarządca  kulejecie.Malheureusement.Nasze nazwiska wciągnięto na listy w agencjach pośrednictwa pracy, pilnie też odpowiadaliśmy naogłoszenia o pracy, ponieważ jednak chodziliśmy piechotą, zawsze spóz
nialiśmy się o pół godziny.Pewnego razu niemal już otrzymaliśmy zatrudnienie przy myciu wagonów kolejowych, jednak wostatniej chwili zrezygnowano z naszych usług, przyjmując do pracy Francuzów.Innym razempostanowiliśmy skorzystać z oferty, w której napisano, że poszukuje się pomocników do cyrku.Trzebabyło przenosić ławki, sprzątać śmiecie, a podczas przedstawienia stać na dwóch beczułkach, tak żebymiędzy rozstawionymi nogami mógł przeskoczyć lew.Gdy na godzinę przed wyznaczonym czasemznalez
liśmy się na miejscu, naszym oczom ukazała się kolejka złożona z pięćdziesięciu oczekującychmężczyzn.Najwyraz
niej lwy mają w sobie coś magnetycznego.Innym razem agencja, do której zgłosiłem się kilka miesięcy wcześniej, przysłała mi petit bleu zinformacją o jakimś włoskim dżentelmenie, który pragnął pobierać lekcje angielskiego.�w petit bleuzawierał też dopisek  proszę przybyć natychmiast" i obiecywał dwadzieścia franków za godzinę.Ogarnęła nas rozpacz.Oto nadarzała się wspaniała okazja, a ja nie mogłem z niej skorzystać, ponieważnie wypadało przecież udać się do biura agencji w zniszczonym płaszczu.Zaraz wszakżewykoncypowaliśmy, że mogę przecież włożyć płaszcz Borysa  wprawdzie nie pasował on kolorem dospodni, te ostatnie były jednak szare i na pewną odległość mogły uchodzić za flanelowe.Płaszcz był namnie zbyt obszerny, toteż musiałem rozpiąć guziki i przez cały czas trzymać rękę w kieszeni.Wybiegiem co tchu z hotelu i zmarnowałem siedemdziesiąt pięć centymów na autobus, który zawiózłmnie na miejsce.W agencji usłyszałem bowiem, że Włoch zmienił zamiary i opuścił Paryż.Któregoś dnia Borys zaproponował, żebym poszedł do Les Halles i spróbował zatrudnić się jako tragarz.Przybyłem tam o wpół do piątej rano, gdy praca zaczynała iść pełną parą.Widząc niskiego, grubegoczłowieczka w meloniku, wydającego polecenia kilku tragarzom, podszedłem doń i zapytałem o pracę.Nim odpowiedział, chwycił moją prawą rękę i pomacał dłoń. Jesteście silni?  spytał. Bardzo  skłamałem. Bien.To podnieście tę pakę.Ujrzałem potężny pojemnik wiklinowy pełen ziemniaków.Chwyciłem za sznur i przekonałem się, żepojemnika nie potrafię nawet poruszyć, nie wspominając już o podniesieniu go.Mężczyzna w melonikuwzruszył ramionami i odszedł.Odszedłem i ja.Oddaliłem się o kilka kroków, po czym dostrzegłem, jakczterej tragarze ładują pojemnik na wóz.Musiał ważyć ze trzy cetnary.Mój rozmówca, widząc, że niebędzie ze mnie żadnego pożytku, użył tego sposobu, żeby się mnie pozbyć.Niekiedy, w przypływie nadziei, Borys wydawał pięćdziesiąt centymów na znaczek pocztowy i wysyłałlist do którejś ze swoich byłych kochanek, prosząc ją o pieniądze.Tylko jedna mu odpisała.Kobieta ta,oprócz tego, że była niegdyś jego kochanką, pozostawała mu dłużna dwieście franków.Na widok listuBorys, rozpoznawszy charakter pisma na kopercie, zakipiał nadzieją.Porwaliśmy list i niczym dzieci,które zwędziły słodycze, popędziliśmy na górę do pokoju mojego przyjaciela.Borys przeczytał list, poczym wręczył mi go bez słowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy