[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uliczne życie Carmony przypominało mi Cortonę.Na placu, gdziechłopcy grają w piłkę, grupki ludzi wystają w słońcu, a kobiety wy�stawiają na pokaz swoje niemowlaki, nagle zatrzymuje się wielkaciężarówka.Kierowca wychyla się z okna, zrywa kilka pomarańczi odjeżdża.Jak w Cortonie i innych toskańskich miasteczkach, teandaluzyjskie też mają swoje arcydzieła i tajemnice.Carmona maich wiele.Siedząc w zimowym słońcu, zamawiamy tortillitas de ba-calao, smażonego dorsza z pieczonymi jarzynami i talerz serów.Je�dząc, obserwujemy dziewczynki, które rozłożyły się na ławce z lal�kami.Sery są uzależniające.W Kalifornii poznaliśmy manchego, aleten miejscowy jest bardziej słony, bardziej kremowy, bardziej wiej�ski w tonie.Na bokach ma odciśnięty wzór formy, w której dojrze�wał.Jestem fanką błękitnych pleśniowych serów i już nie razzamawiałam cabrales.Silne zapachy mieszanki owczego, koziegoi krowiego mleka łagodzi dodatek pasty z pigwy, podanej na małympółmiseczku.Ranek płynnie przechodzi w popołudnie, przeznaczone na zwie�dzanie starego miasta.Przypadkiem odkrywamy na wskroś andalu�zyjski kościół Santa Maria.Zbudowany na ruinach meczetu, zacho�wał patio z drzewami pomarańczy, gdzie odbywano rytualne ablucje.W tej oazie spokoju na kolumnie odnajdujemy wizygocki kalendarzświąt.Zawsze i wszędzie te trzy nawarstwiające się kultury.*Na pewno nie my pierwsi śpiewamy Help, help me Rhonda1, prze�jeżdżając przez bajkowe, białe miasto Ronda, przycupnięte po obustronach przepaści.Zatrzymujemy się w jednym z hoteli rządowejsieci Parador, zlokalizowanych zwykle w zabytkowych budynkach.Naszemu pokojowi brak wdzięku, ale jeśli chodzi o samo miejsce- nie ma sobie równych.Tuż za balkonowymi drzwiami widzę w do�le most nad kanionem i wszystkie uliczki i białe budynki starego mia�sta.Taras hotelu wychodzi na majestatyczne, dalekie góry.Rondama wszystkie cechy kiczu - bielone budynki, mnóstwo pelargonii,uczepione skały dachy z czerwonej dachówki na tle szaroniebieskichgór i zielonych pól.Główna ulica jest rozpaczliwie zatłoczona - tu�ryści zjeżdżają tu z wybrzeża na jednodniowe wycieczki.Niektórzyz nich, osobnicy o potężnej tuszy w skąpym odzieniu, sami stano�wią rodzaj widowiska.Prawdziwa wiosna musi być koszmarem dlaludzi, którzy nawet na własnych podwórkach nie powinni nigdy no�sić szortów, ale na wycieczce wystawiają swoje obfite kształty na pu�bliczny widok.Z dala od głównych szlaków napawamy się urodą Rondy.Zauł�ki, które dawniej były tylko kozimi ścieżkami, wiją się pod górę kucichym, spokojnym dzielnicom rezydencji.Te pociągają mnie znacz�nie bardziej niż casas colgadas, wiszące domy, nazwane tak ze wzglę�du na swe położenie na skraju głębokiego, dwustumetrowego kanio�nu.Zatrzymujemy się na lemoniadę oraz rzut oka na mapy i książki.Nie po raz pierwszy uderza mnie dziwnie beznamiętny ton prze�wodników.Miasto za miastem - wszystkie zastanawiająco jednako�we.Ale tego, co w nich najistotniejsze, co unosi cię w górę i plasu�je w innej rzeczywistości, nie da się przekazać poprzez suchy opisfaktów.Może w ogóle się nie da.Człowiek sam musi znalez
ć włas�ne sekretne obrazy.Powolny lot monety w przepaść, refleks słońcana miedzi, trwający zaledwie ułamek sekundy, zanim poleci ku ni�cości, mówi więcej o charakterze miejsca niż trzystronicowa lista re�stauracji i liczne opisy hoteli czy suche fakty historyczne, podanew tak skompresowanej formie, że aż przyprawia o zawrót głowy.1Piosenka zespołu The Beach Boys.Jestem zmęczona Ronda.Oboje chcemy uciec na kilka dnigdzieś, gdzie moglibyśmy rozłożyć się z powieściami z nogami naniskim stoliku albo drzemać, robić notatki, sączyć sok z krwistychpomarańczy.Jeść śniadanie, wybierając z obfitego bufetu miejsco�we specjalności, takie jak migas, podstawowe wiejskie danie z ostro1przyprawionych okruchów chleba, chorizo i czosnku, a do tegoowoce i gorące churros.Z
niadanie to taki klucz do kultury.Włochskubnie coś tam do swego espressa, Amerykanin raczy się płatka�mi i jajkami na bekonie, Francuz chwyta w biegu croissanta - śnia�danie odpowiada rytmom pozostałych posiłków i trybowi życia- porom wstawania, spoczynku, godzinom pracy.Ten podstawo�wy hiszpański posiłek przeznaczony jest dla ludzi pracy, którymjednak wystarcza kawałek mięsa z resztkami chleba czy co tammają pod ręką.Paradory kładą nacisk na miejscową kuchnię, podobnie jak licz�ne tutejsze restauracje.Wczoraj wieczorem jedliśmy migdałowe gaz-pacho, duszone kawałki wieprzowiny i potrawkę z kuropatwy.Se�wilska mania tapas na prowincji nie jest już tak popularna.Tuobowiązują solidne i obfite posiłki, odpowiednie dla myśliwych.Na różowawe niebo wypełza księżyc w pełni i przemieszcza sięwolno nad wąwozem - w życiu nie widziałam tak ogromnego księ�życa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy