[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miał świetny słuch i dobry głos.Widząc mnie na moim parapecie, na siódmympiętrze, wiedział, że ma słuchaczkę.Byliśmy parą jakiś czas, ale krótko.Kiepsko całował.Na lodowisku w parku Paderewskiego (Skaryszewskim) też oczywiście zakochiwałamsię, ale na krótko.Lodowisko było wygospodarowane z kortów tenisowych.Latem na mialeceglanym grano w tenisa, zimą wylewano ślizgawkę.Była szatnia z numerkami, ciasnaprzebieralnia i naturalnie stara  szczekaczka , z której, trzeszcząc okrutnie, wypływałydz
więki obowiązujących przebojów puszczane w administracji lodowiska z pocztówekoczywiście.Idąc na lodowisko, musiałam nałożyć na twarz fluid, upudrować się, żeby niepokazywać rumieńców na twarzy, pokolorować powieki dyskretnym lila cieniem, no i ubraćsię trzeba było jakoś ciepło.I modnie.Samodzielnie dziergałam na drutach kolorowe szaliki i getry, czapeczki z kwiatkiemlub olbrzymim pomponem, czapeczki � la Love Story (jaką w tym filmie nosiła AliMacGraw).Gierkowskie rządy (lata siedemdziesiąte) przeszły jakoś bez echa u nas, dzieciaków.Poprawa zaopatrzenia po prostu działa się na bieżąco dzięki pożyczkom, kupowanymlicencjom (np.na fiata 126p).I chociaż nadal były problemy z dobrymi wędlinami i mięsem(kompletnie mnie to nie dotyczyło; jadłam, co mama dała), byliśmy zadowoleni z obecnościw naszym życiu zachodnich przebojów - jeansów z peweksu lub bazarów (markowych albonamiastek, podróbek), coca-coli, czekoladowych batonów i gumy do żucia, która płynęła doPolski oficjalną drogą i szmuglem.Gdy tylko pojawiła się guma Donald Bubble Gum, nauczyłam się robić z niej wielkiebalony.Wychodziły o wiele większe niż z gum kupowanych u  tej starej wariatki , w budziepod kościołem na Nobla.Tam właśnie było z
ródło gum do żucia dziwnego pochodzenia(pewnie przemyt!).Sprzedawczynią i właścicielką budy była starsza pani.Miała okropnycharakter, nie lubiła dzieci, dorosłych.no, chyba nikogo.Ogólnie była zła, więc bachorydrażniły się z nią, a ona z nimi.Ta buda  pracowała nawet w niedziele.Pani Groz
na vel TaStara Jędza sprzedawała tam gumę do żucia, włoszczyznę, owoce, jajka, słodycze i bakalie.W sumie była nam bardzo potrzebna, bo nie każdego stać było na gumę z peweksu, a u Starejbyła nawet taka po złotówce.Tylko balony z niej wychodziły kiepskie.Muzyka, filmy, czyli telewizjaMuzyką to myśmy się zarazili z Zachodu mimo żelaznej kurtyny.Radio Luksemburg,przemycane płyty, taśmy przegrywane sobie nawzajem.Nie dało rady, żebyśmy nie oszalelina punkcie Beach Boysów, Beatlesów, Rolling Stonesów, Animalsów, Zeppelinów, BlackSabath, Simona i Garfunkela, dużo póz
niej Boney M i ABB-y.Każdy z nas miał swoich idoli.Na słodko, na ostro - jak kto chciał.Mieliśmy swoje sposoby na zdobywanie ulubionychprzebojów, słuchaliśmy ich do upadłego, śpiewając, nucąc po angielsku - oczywiście zesłuchu.W kinach szło już dużo zachodnich filmów, a nie tylko jugosłowiańsko-niemieckiewesterny.Telewizja też zrobiła się bardziej otwarta, szczególnie na rozrywkę.Organizowanoi transmitowano od jakiegoś czasu koncerty rozrywkowe, festiwale z Opola i Sopotu,Kołobrzegu (piosenki wojskowej) i Zielonej Góry (piosenki radzieckiej), ale pojawił się teżfestiwal piosenki z San Remo, koncerty muzyki rozrywkowej z Włoch, ( Studio Uno ) i zNiemiec, z Friedrichstadt Palące.Z tych transmisji poznałam tańczące bliz
niaczki, siostryKessler, i piosenkarzy: Milvę, Minę, Dalidę, Paula Ankę, Charles'a Aznavoura, Udo J�rgensa,znanego już z radia, i wielu innych.Pod koniec lat sześćdziesiątych pojawiło się w polskiej telewizji trochę zachodniejprodukcji - serial Czarownica i niedzielny ulubieniec Ed, koń, który mówi, dla dzieci Zorro idisneyowskie kreskówki.Kiedy byłam młodsza i rodzice już kupili telewizor (czarno-biały nadługo, bo chociaż w 1971 roku ruszyła kolorowa transmisja telewizyjna, mało kogo było staćna kolorowy telewizor), lubiłam chorować, bo rano mogłam naoglądać się seriali: KapitanSowa na tropie, Czterej pancerni i pies, Kloss i seriale dla dzieci.Najprzyjemniej jednak byłooglądać filmy fabularne, francuskie, włoskie, angielskie, rosyjskie i czeskie.Naoglądałam siętego na chorobowym,  ile fabryka dała , stąd wiem, że w tych krajach istniała, i istniejezapewne, Wielka Kinematografia Z
wiatowa.(Tyle że nasza współczesna telewizja zupełnie otym nie wie i karmi nas już od lat amerykańską papą.Tak jak niegdyś, w pięćdziesiątychlatach wszystko, co radzieckie,  było najlepsze , czy tego chcieliśmy, czy nie, dzisiaj wpolskiej ti-wi królują amerykańskie filmiszcza, dobre i beznadziejne.Jakby inne kino nieistniało.).W poniedziałki o 17.10 była audycja dla dzieci i młodzieży  Zwierzyniec , w którejzawsze występował Michał Sumiński z wąsiskami.Piękną polszczyzną, ze swadą idramaturgią opowiadał o zwierzętach.W czwartki niezmiennie i to zawsze, były na przemianalbo  Teatr Sensacji , albo  Kobra [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy