[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Słuchaj, Irene Weiss, nieodzownej mej woli i nie bądz
uparta - wyrecytował mocnymgłosem, unosząc dłonie.- Wzywam cię!Przez chwilę stał bez ruchu, gotów bronić się przed nadciągającym bytem astralnym.Dusze zmarłych, zwłaszcza tych, którzy odeszli dawno temu, niechętnie wracały na ziemię.Lecz nic, nie było żadnej poświaty, żadnego ruchu, żadnej reakcji.Opiera się, pomyślał, wie, po co przyszedłem.Niektóre duchy w zaświatach potężnieją,więc może ona, jeśli rzeczywiście miała jakąś styczność z magią, może teraz bez problemuzignorować mój nakaz?Powtórzył formułę.Znów nic.Jeszcze raz.- Słuchaj, Irene Weiss, nieodzownej mej woli i nie bądz
uparta! - wykrzyknął z mocą.Czarownica czy nie, musiała zareagować na trzykrotne wezwanie.Trzykrotnemuwywołaniu nikt nie jest w stanie się oprzeć, wiedział to doskonale.Grób domniemanejwiedz
my pozostał jednak nieruchomy.Duch nie przybył.Długowłosy zrobił na piersi znak krzyża i ostrożnie wyszedł poza krąg.To mógł byćpodstęp, wiedział, że w środku był bezpieczny, a na zewnątrz - wystawiony na ciosy jakbezbronne dziecko.Duch mógł więc czekać w nadziei, że dopadnie prześladowcę, nim tenznów skryje się za magiczną osłoną.Lecz nie, i tym razem zjawa się nie pokazała.Mężczyzna podszedł do grobów stojących nieopodal, przyjrzał im się, wrócił do kręgu iwypisał gołębią krwią imię i nazwisko, które widniały na sąsiednim nagrobku.- Słuchaj, Fryderyku Dorf, nieodzownej mej woli i nie bądz
uparty - powiedziałspokojnie.Półmrok zmierzchu natychmiast rozjaśniło zimne, bladoniebieskie światło.Niewyraz
nasylwetka niemieckiego młynarza zamajaczyła nad płytą nagrobną i popłynęła w powietrzu wstronę wzywającego ją czarownika.- Wer bist du, verdammt.?! - zaczął wściekle duch.Długowłosy ruchem dłoni natychmiast odesłał go z powrotem w zaświaty.Formuła jestniezawodna, pomyślał.Wniosek może więc być tylko jeden.Grób Irene Weiss był pusty.9W motelowym barze panował zwyczajny w tych dniach tłok.Długowłosy przeciskał siępowoli, omijając grupki mocno podpitych mężczyzn.Barmanka, widząc go, mrugnęłaporozumiewawczo okiem.Gdy zachęcony jej gestem stanął przy kontuarze, nachyliła się doniego i szepnęła:- List dla pana.Kurier dzisiaj przyniósł.Korzystając z zamieszania, przesunęła po blacie zapieczętowaną kopertę.Długowłosypodziękował dziewczynie i przez kilka chwil wpatrywał się w pieczęć - w ciemnoczerwonymlaku odciśnięto literę  W".Centrala dba o bezpieczny przepływ danych, pomyślał.Koperta zczerpanego papieru, wyczuł to, była wygłuszona, co uniemożliwiało odczytanie listu zapomocą magii.Z kolei przed otwarciem.Przed otwarciem koperty chroniła właśnie pieczęć.Gdyby złamała ją osoba niepowołana,list uległby zniszczeniu.Co gorsza, dezintegracji uległby zapewne również ten, kto pieczęćprzełamał.A może nawet - długowłosy rozejrzał się dookoła - może nawet szlag trafiłby całymotel.W centrali często przesadzali z zabezpieczeniami.Szybkim ruchem ukrył przesyłkę wkieszeni spodni.Nim zdążył wymknąć się z sali na górę, do swojego pokoju, by bez świadków odczytaćwiadomość, znalazła go Koralina.Zwinnie ominęła dwóch pijaniuteńkich działaczy Ruchu narzecz Racjonalizmu i ująwszy długowłosego pod ramię, uśmiechnęła się do niego.Uroczo, pomyślał, wpatrując się w pogodną twarz dwudziestokilkulatki.Uśmiecha sięuroczo.Dla mnie.- I jak zbieranie materiałów? - spytała konfidencjonalnym szeptem.- Masz coś dla mnie?- Być może.- Odwzajemnił uśmiech.- A tobie jak idzie śledztwo? Znalazłaś winnego?Znowu błysnęła zębami, tym razem zagadkowo.- Zapraszam na górę - powiedziała jeszcze ciszej.- Wszystko ci opowiem.Kiedy znalez
li się na piętrze, oddzieleni od kawiarnianego gwaru podłogą i drzwiami,oboje doszli do wniosku, że ich opowieści mogą poczekać.Liczyły się wzajemne uśmiechy,liczyły się słowa szeptane prosto do ucha, liczyły się delikatne pieszczoty i każdy guzik jejbluzeczki.Przez półtorej godziny motel, komisariat, dom Estery, cały Wilków i cała afera -nie istniały.Liczyli się tylko oni.Niestety, rzeczywistość ma to do siebie, że prędzej czy póz
niej wypada do niej wrócić.Koralina wróciła, leżąc wyciągnięta na łóżku.Długowłosy wdział spodnie, położył się znowu,obejmując jej talię, ale ona lekko, choć stanowczo zaprotestowała.Zaczyna się, pomyślał z niechęcią.- Niedługo to miasteczko będzie równie spokojne jak nasz pokój - szepnęła.- Sprawcy zidentyfikowani? - zaciekawił się.- Powinnaś pracować w policji [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy