[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie życzę nikomu nic złego, nawet temu zdrajcy.Może mu też szczęście sprzyjać,choć bardzo o tem wątpię.Pora już jest spóz
nioną, a jeśli go lody otoczą, pomyśl pantylko, jakie straszne czekają ich wszystkich męczarnie& Czyż nam nie bezpieczniej tu nalądzie, gdy mamy jeszcze czem się pożywić i gdzie przed zimnem schronić?&Hurliguerly miał słuszność; takiego zdania był też Len Guy i Jem West.Przez następne dnie do 17 lutego, pracując jeszcze nad urządzeniem się w grocie;podjęliśmy też kilka wycieczek w głąb tego lądu antarktycznego, na którym mieliśmypozostać, Bóg wie jak długo.Wszędzie ziemia jałowa i twarda, wszędzie pustka zupełna.Niektóre tylko okolicewybrzeży pokryła twarda, kolczasta roślinka, służąca za pożywienie olbrzymim żółwiom,które się tam w wielkiej trzymały liczbie.Po dość pochyłej spadzistości weszliśmy raz na wysoką, do 800 stóp górę.Zwycieczki tej obiecywaliśmy sobie wiele& Zawód wszakże był zupełny.Jak okozasięgło, wszędzie te same wzgórza czarne i nagie; nigdzie znaku życia ludzkiego.Innymznów razem w blasku południowego słońca, przekonaliśmy się z pomocą lunety, żeniewyraz
ne owe linie, spostrzeżone już dawniej w stronie wschodniej, zakreślałyrzeczywiście wybrzeże dość obszernego lądu.Posiadając łódz
, możnaby łatwo podpłynąćdo niego; na cóż by się to jednak zdało? Prawdopodobnie i tam pustka zupełna, i tamwyżyćby nie mogli ci, których przybyliśmy szukać w tych stronach.A jednak ziemie teleżały na tejże samej prawie szerokości co Tsalal, która przed zburzeniem tak bogatą byław roślinność, iż mogło żyć na niej tysiące krajowców, a przez 11 lat przebywali bezudręczeń głodu i zbytniego zimna, Wiliam Guy i jego towarzysze.Dnia tego zaproponował kapitan nadanie nazwy lądowi, na który nas fatalizm losurzucił.Imię  Halbran Land, zdało nam się wszystkim najstosowniejsze, ku pamięcistraconego naszego żaglowca, a łącząc w myśli dwa pokrewne sobie wypadki,ochrzciliśmy mianem Orion Sund, cieśninę, rozdzielającą owe dwa lądy podbiegunowe.Ilość wielka ptactwa i zwierząt morskich znajdowanych u wybrzeży, zachęciła nas dołowów.Z
wieże mięso przysposobione przez Endirota, smakowało nam niez
le, aponieważ łatwo było pochwycić żywe pingwiny, sporą ich liczbę zamknęliśmy w grocie,przeznaczonej z początku dla łodzi.Tam też złożyliśmy, nie bez trudu przyciągnięte,olbrzymie żółwie, których waga dochodziła kilkuset funtów na sztukę.Zwierzęta tesłusznie przez kogoś wielbłądami pustyni zwane, mają w gardzieli swojej worek, wktórym zachowują na czas dłuższy sporą ilość wody słodkiej; one same obejść się mogądłuższy przeciąg czasu bez pożywienia.Mięso ich jest smaczne i posilające.Nie gardząc też mięsem fok, robiliśmy znaczne zapasy ich tłuszczn  obliczając, żegdy nadejdzie zima i ciemna noc podbiegunowa, materyał ten palny odda namnieobliczone usługi.Jakolwiekbądz
przyjmowaliśmy nasz los z rezygnacyą i męstwem, niemniej przetopołożenie było okropne.Kto wie czy straszne zimna, o których wyobraz
nia słabezapewne tylko dawała pojęcie, organizm nasz zdoła przetrzymać? Kto wie czy ziemia tanie będzie wkrótce grobem naszym? A znowu, jeżelibyśmy przeżyli tę porę, jakimżesposobem wrócić do świata? O zbudowaniu łodzi, nie mogło przecież być mowy z brakuwszelkiego materyału, a czy tamci którzy odpłynęli, zechcą nam przysłać pomoc aprzedewszystkiem czy będą mogli? O dobrych chęciach i pamięci Marcina Holta, niewątpiłem; on mimowoli dostał się na łódz
, on pewno nie chciał nas zdradzić.Ogólniejednak biorąc warunki, mieliśmy słaby tylko promyk nadziei, by rzeczywiście dopłynąłszczęśliwie do jakiego lądu.Rozmowa nasza obracała się przeważnie około tych kwestyi, i przypuszczaliśmy jużmożność ostatecznej próby przebycia tych przestrzeni na lodowych płaszczyznach, takzwanych  ice-fields. Pora jednak ku temu nie nadeszła jeszcze; powierzchnia morzabyła wolną, mróz nie ściął jej dotychczas.Aż nagle 19-go lutego zdarzył się wypadek tak nadzwyczajny, że tylko miłosierdziuOpatrzności mogliśmy go zawdzięczyć.Było jeszcze rano [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy