[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przecie� ta Zosia, taka pi�kna, taka mi�a!Stryj swata� j�! mo�e by jego �on� by�a,Gdyby nie szatan, co go pl�cz�c w grzech za grzechem,W k�amstwo za k�amstwem, wreszcie odst�pi� z uS
miechem.Z�ajany, pogardzony od wszystkich! w dni par�Zmarnowa� przysz�oS
�! Uczu� s�uszn� zbrodni kar�.W tej burzy uczu�, jakby kotwica spoczynku,Zab�ysn�a mu nagle myS
l o pojedynku: Zamordowa� Hrabiego! �otra! - krzykn�� w gniewie.-Zgin�� albo zemS
ci� si�! A za co? Sam nie wie!I ten gniew wielki, jak si� zaj�� w mgnieniu oka,Tak wywietrza�; znow zdj�a go �a�oS
� g��boka.MyS
li�:  JeS
li prawdziwe by�o postrze�enie,�e Hrabia z Zosi� jakieS
ma porozumienie,I có� st�d? Mo�e Hrabia kocha Zosi� szczerze,Mo�e go ona kocha? za m�a wybierze!Jakim�e prawem chcia�bym zerwa� to zam�S
cieI, sam nieszcz�S
nik, wszystkich mam zaburza� szcz�S
cie?Wpad� w rozpacz i nie widzia� innego sposobu,Chyba ucieczk� pr�dk�; gdzie? chyba do grobu!247Wi�c ku�ak przycisn�wszy na schylonem czole,Bieg� ku ��kom, gdzie stawy b�yszcza�y si� w dole,I stan�� nad b�otnistym; w zielonawe tonie�akomy wzrok utopi� i b�otniste wonieZ rozkosz� ci�gn�� piersi�, i otworzy� ustaKu nim: bo samobójstwo jak ka�da rozpustaJest wymyS
ln�; on w g�owy szalonym zawrocieCzu� niewymowny poci�g utopi� si� w b�ocie.Lecz Telimena, z dzikiej m�odzie�ca postawyZgaduj�c rozpacz, widz�c, �e pobieg� nad stawy,Chocia� ku niemu takim s�usznym gniewem pa�a,Przel�k�a si�; w istocie dobre serce mia�a.�al jej by�o, �e inn� S
mia� Tadeusz lubi�,Chcia�a go skara�, ale nie myS
li�a zgubi�;Wi�c puS
ci�a si� za nim, wznosz�c r�ce obie,Krzycz�c:  Stój! g�upstwo! kochaj czy nie! �e� si� sobieCzy jedx
! tylko stój! - Ale on ju� szybkim biegiemWyprzedzi� j� daleko; ju� - stan�� nad brzegiem.Dziwnym zrz�dzeniem losów, po tym samym brzeguJecha� Hrabia na czele d�okejów szeregu,A zachwycony wdzi�kiem nocy tak pogodnejI harmonij� cudn� orkiestry podwodnej,Owych chorów, co brzmia�y jak arfy eolskie(�adne �aby nie graj� tak pi�knie jak polskie),Wstrzyma� konia i o swej zapomnia� wyprawie,Zwróci� ucho do stawu i s�ucha� ciekawie.Oczy wodzi� po polach, po niebios obszarze:Pewnie uk�ada� w myS
li nocne peiza�e.248Zaiste, okolica by�a malownicza!Dwa stawy pochyli�y ku sobie obliczaJako para kochanków: prawy staw mia� wodyG�adkie i czyste jako dziewicze jagody;Lewy, ciemniejszy nieco, jako twarz m�odzianaSmag�awa i ju� m�skim puchem osypana.Prawy z�ocistym piaskiem po�yska� si� wko�oJak gdyby w�osem jasnym; a lewego czo�oNaje�one �ozami, wierzbami czubate;Oba stawy ubrane w zielonoS
ci szat�.Z nich dwa strugi, jak r�ce zwi�zane pospo�u,R
ciskaj� si�; strug dalej upada do do�u;Upada, lecz nie ginie, bo w rowu ciemnot�Unosi na swych falach ksi�yca poz�ot�;Woda warstami spada, a na ka�dej warS
ciePo�yskaj� si� blasku miesi�cznego garS
cie,R
wiat�o w rowie na drobne drzazgi si� roztr�ca,Chwyta je i w g��b niesie to� uciekaj�ca,A z góry znów garS
ciami spada blask miesi�ca.MyS
la�byS
, �e u stawu siedzi R
witezianka,Jedn� r�k� zdrój leje z bezdennego dzbanka,A drug� r�k� w wod� dla zabawki miotaBrane z fartuszka garS
cie zakl�tego z�ota.Dalej, z rowu wybieg�szy, strumie� na równinieRozkr�ca si�, ucisza, lecz wida�, �e p�ynie,Bo na jego ruchomej, drgaj�cej pow�oceWzd�u� miesi�czne S
wiate�ko drgaj�ce migoce.249Jako pi�kny w�� �mudzki, zwany g i w o j t o s e m,Chocia� zdaje si� drzema�, le��c mi�dzy wrzosem,Pe�x
nie, bo na przemiany srebrzy si� i z�oci,A� nagle zniknie z oczu we mchu lub paproci:Tak strumie� kr�c�cy si� chowa� si� w olszynach,Które na widnokr�gu czernia�y ko�czynach,Wznosz�c swe kszta�ty lekkie, niewyrax
ne oku,Jak duchy na wpó� widne, na po�y w ob�oku.Mi�dzy stawami w rowie m�yn ukryty siedzi;Jako stary opiekun, co kochanków S
ledzi,Pods�ucha� ich rozmow�, gniewa si�, szamoce,Trz�sie g�ow�, r�kami, i grox
by be�koce:Tak ów m�yn nagle zatrz�s� mchem obros�e czo�oI palczast� sw� pi�S
ci� wykr�caj�c wko�o,Ledwo klekn�� i szcz�ki z�bowate ruszy�,Zaraz mi�oS
n� stawów rozmow� zag�uszy�I zbudzi� Hrabi�.Hrabia, widz�c, �e tak bliskoTadeusz naszed� jego zbrojne stanowisko,Krzyczy:  Do broni! �apaj! Skoczyli d�okeje;Nim Tadeusz rozezna� móg�, co si� z nim dzieje,Ju� go chwycili; bieg� do dworu, w podwórzeWpadaj�; dwór budzi si�, psy w ha�as, w krzyk stró�e.Wyskoczy� wpó� ubrany S�dzia; widzi zgraj�Zbrojn�, myS
li, �e zbójcy, a� Hrabi� poznaje. Co to jest? - pyta.Hrabia szpad� nad nim mign��,Lecz widz�c bezbronnego w zapale ostygn��.250 Soplico! - rzek� - odwieczny wrogu mej rodziny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy