[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiem jednak, \
e tak naprawdę nie w tym rzecz.Nie jestem tego typudziewczyną, z którą chłopcy mieliby ochotę się umówić.No, mo\
e mają, ale zawsze znajdująjakiś powód, \
eby tego nie zrobić.Mo\
e podejrzewają, \
e doło\
ę im pięścią, gdy będą czegośpróbowali, a mo\
e onieśmiela ich moja wybujała inteligencja i zachwycająca uroda (cha, cha)W końcu tracą zainteresowanie.Dopóki nie pojawił się Tad.Tad był zainteresowany.Tad byt bardzo zainteresowanymoją osobą.Wyra\
ał swoje zainteresowanie, pogłębiając pocałunek od skromnego muśnięcia na dobranoc po dogłębny  francuski - ku mojemu szczeremu zachwytowi, bez względu nałańcuszek i jedwabną koszulę - kiedy zauwa\
yłam.No, dobra.Przyznaję.Miałam otwarteoczy.Rany, to był mój pierwszy pocałunek.Nie chciałam niczego przegapić, jasne?Zauwa\
yłam, \
e ktoś siedzi na tylnym siedzeniu porsche.Cofnęłam głowę i krzyknęłam cicho.Tad zamrugał, zdezorientowany.- Coś nie tak? - zapytał.- Och, proszę - odezwała się uprzejmym głosem osoba na tylnym siedzeniu.- Nieprzerywaj sobie z mojego powodu.Spojrzałam na Tada.- Muszę iść - powiedziałam.- Przepraszam.Wyskoczyłam z samochodu.Gnałam podjazdem w stronę domu, z policzkami płonącymi ze wstydu, kiedy dogoniłmnie Jesse.Nie szedł nawet specjalnie szybko.Po prostu spacerował.I do tego miał czelność stwierdzić:- To twoja wina.- Jak to  moja wina ? - zapytałam, podczas gdy Tad, po chwili wahania, zacząłwycofywać samochód z podjazdu.- Nie powinnaś była - oświadczył Jesse spokojnie - posuwać się tak daleko.- Daleko? O czym ty mówisz? Daleko? O co ci chodzi?- Prawie go nie znasz, pozwoliłaś mu.Odwróciłam się, stając z nim twarzą w twarz.Na szczęście Tad ju\
odjechał.Inaczejzobaczyłby w świetle reflektorów, jak miotam się po podjez
dzie, krzycząc na księ\
yc, któryzdołał się właśnie przebić przez chmury.' - Och, nie - powiedziałam dobitnie.- Nawet tam nie chodz
, Jesse.- Dobrze - odparł Jesse.W świetle księ\
yca widziałam wyraz uporu i zdecydowania najego twarzy.Upór mnie nie zaskoczył, bo Jesse nale\
y do najbardziej upartych osób, jakieznam, ale czego dotyczyło zdecydowanie poza, być mo\
e, chęcią zrujnowania mi \
ycia, niemiałam pojęcia.- Pozwoliłaś mu na to.- Tylko powiedzieliśmy sobie  dobranoc - syknęłam.- Mogę być martwy od stu pięćdziesięciu lat, Susannah, ale to nie znaczy, \
e niewiem, jak ludzie mówią sobie  dobranoc.Na ogół, kiedy to robią, trzymają języki za zębami.- O mój Bo\
e.- Odwróciłam się i ruszyłam w stronę domu.- O mój Bo\
e.On tego niepowiedział.- Owszem, właśnie to powiedziałem.- Jesse nie odstępował mnie.- Wiem, cowidziałem, Susannah.- Wiesz, jakie robisz wra\
enie? - zapytałam, stając u podnó\
a schodów prowadzącychna ganek.- Robisz wra\
enie, jakbyś był zazdrosny.- Nombre de Dios! Nie jestem - parsknął śmiechem Jesse - zazdrosny o tego.- Och, naprawdę? No to skąd ta wrogość? Tad nie zrobił ci nic złego.- Tad - odparł Jesse - jest.Powiedział jakieś słowo, którego nie zrozumiałam, poniewa\
było po hiszpańsku.Otworzyłam szeroko oczy.- Co takiego? Powtórzył.- Słuchaj, mów po angielsku.- W angielskim nie ma odpowiednika tego słowa - oświadczył Jesse, zaciskającszczęki.- Có\
, wobec tego zatrzymaj je dla siebie.- Nie jest dla ciebie odpowiedni - orzekł Jesse, jakby to wyjaśniało wszystko.- Nawet go nie znasz.- Znam go na tyle, \
e to wystarczy.Wiem równie\
, \
e nie posłuchałaś mnie aniswojego ojca i poszłaś sama do domu tego człowieka.- Zgadza się.Przyznaję, jest okropny.Ale Tad odwiózł mnie do domu.Tad nie ma nicdo tego.To jego ojciec jest stuknięty, nie Tad.- To ty - stwierdził Jesse, kręcąc głową - stanowisz problem, Susannah.Wydaje ci się,\
e nikogo nie potrzebujesz, \
e ze wszystkim dasz sobie radę sama.- Z przykrością muszę ci uświadomić, Jesse, \
e doskonale jestem w stanie dać sobieradę sama.- Przypomniałam sobie Heather, ducha dziewczyny, który omal mnie nie zabił wzeszłym tygodniu.- Prawie zawsze - sprecyzowałam.- Widzisz? Sama przyznajesz.Susannah, w tym wypadku musisz poprosić o pomocksiędza.- Z
wietnie, zrobię to.- Z
wietnie.Dobrze ci radzę.Byliśmy tak wściekli i staliśmy, wrzeszcząc, tak blisko, \
e nasze twarze znalazły się wodległości zaledwie paru centymetrów od siebie.Przez ułamek sekundy, patrząc na niego,mimo \
e pieniłam się ze złości, nie myślałam, jakim jest nadętym, pewnym swojej racjibubkiem.Myślałam o filmie, który kiedyś widziałam, w którym główny bohater przyłapałgłówną bohaterkę, jak całuje się z innym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy