[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Musimy zacząć trenować wszystkichmieszkańców, żeby wiedzieli, jak używać miecza.Wkażdej wiosce musi się znalezć grupa wojowników doobrony przed podobnymi atakami.- Nawet jeżeli takie przedsięwzięcie uda sięzrealizować - zauważył trzezwo Pendrag.- Zajmie onobardzo dużo czasu.- Musimy spróbować - żachnął się Sigmar.- Jakmamy zbudować potężne imperium, jeżeli nie jesteśmyw stanie obronić ziem, które teraz są pod naszą opieką?Jeszcze przed powrotem mojego ojca musimy pomyślećnad systemem trenowania wojowników w każdejwiosce i wyposażania ich w broń.Zgadzam się z tobą,że nasz kraj jest za duży, żeby mogła go bronić jednaarmia.Dlatego też od tej pory każda z wiosek będziemusiała mieć własnych żołnierzy.Dyskusję przerwało pojawienie się Cuthwina iSveina, którzy wynurzyli się z lasu rozciągającego sięna północ od wioski i ruszyli w stronę trzech jezdzców.Z wyrazu twarzy Sveina można było się domyśleć, żepotwierdziły się jego wcześniejsze przypuszczenia.Zwiadowcy zbliżyli się, a Sigmar zsunął się z końskiego grzbietu obok Sveina, który zmarszczywszy czołoprzykucnął i zaczął rysować coś palcem po piasku.- Mniej więcej pięćdziesięciu zbrojnych, panie -powiedział Svein.- Nadeszli z zachodu, gdy dzieńzbliżał się ku końcowi.Przeszli przez wioskę, palącwszystko, co stanęło na ich drodze.Druga grupa weszłado osady od wschodu, wyłapując uciekającychmieszkańców.Większość osadników zginęła naotwartej przestrzeni, ale resztę zamknięto z powrotem wdomach i podpalono.- Dokąd odjechali jezdzcy po dokonaniu rzezi? -zapytał Sigmar.- Na zachód - odpowiedział Cuthwin.- Wzdłużbrzegu lasu w stronę wybrzeża.- Ale w pewnym momencie zmienili kierunek,prawda?- Tak, panie - przytaknął Cuthwin.- Po jakichś trzechmilach skręcili na północ w stronę rzeki.- Dobra robota - pochwalił zwiadowców Sigmar,powstając i strzepując kurz z wełnianych spodni.Pendrag spojrzał na niego i zapytał:- Ty wiesz, kto to zrobił, nieprawdaż?- Mam pewne przypuszczenia - przyznał Sigmar.- Kto? - ryknął Wolfgart.- Powiedz nam, a ruszymyna nich bez wahania!- Myślę, że byli to Teutogenowie - odpowiedziałkrólewski syn.- Teutogenowie? Dlaczego? - zdziwił się Wolfgart.- Artur wie, że król ruszył na północ i chcewykorzystać jego nieobecność, aby wybadać naszą siłę - domyślił się Pendrag.- Wygląda na to, że to jedynylogiczny wniosek.- W takim razie teraz my spalimy jedną z jego wiosek- Wolfgart wykrzywił twarz w przerazliwym grymasie.-I pokażemy mu, co to znaczy zadzierać zUnberogenami!Sigmar obrócił się w stronę przyjaciela, a oczy pałałymu gniewem.Dłonią wskazał na spalone i okaleczoneciała.- Czy byłbyś w stanie zrobić coś takiego wteutogeńskiej wiosce? Potrafiłbyś zabijać kobiety idzieci w imię zemsty?- A ty będziesz potrafił pozostawić taki aktbarbarzyństwa bez odpowiedzi? - zaripostowałWolfgart.- Artur zapłaci za swój haniebny postępek - złożyłobietnicę Sigmar.- Ale jeszcze nie teraz.Nie mamy taklicznej armii, żeby się zemścić.Nie chcemy też dać mupowodu, aby zaatakował nas całą swoją armią.Dopókiunberogeńskie wojska walczą na północy, będziemymusieli się powstrzymać.- A kiedy twój ojciec powróci? - dopytywał sięWolfgart.- Wtedy nadejdzie czas zemsty - rzekł Sigmar.Król Bj�rn szczelniej owinął płaszczem z białej,wilczej skóry zdrętwiałe od zimna i dokuczliwegowiatru ciało.Niestety marzł niezależnie od tego, jakciasno był otulony ciepłym futrem.Klimat i krajobrazdalekiej północy różnił się od łagodnych wiosen i krótkich zim w jego kraju, tak bardzo jak noc od dnia.Tutaj ludzie musieli mieszkać pośród ciemnych,strzelistych sosen, skutych lodem dolin i smaganychprzez wiatry trzęsawisk.Tylko najsilniejsi byli w stanieprzetrwać.Północny lud wytrzymywał wilgotne lato izimę tak srogą, że czasem całe wioski w ciągu jednejnocy znikały z powierzchni ziemi, zasypane przezśnieżne burze.Jedyną zaletą surowego klimatu było to, że rodzili sięw nim ludzie wytrzymali i odporni.Mieszkańcypółnocy imponowali Bj�rnowi odwagą inieustępliwością w obliczu najazdu Norsów.Król Unberogenów kroczył przez obózsprzymierzonych armii, uśmiechając się i chwalącodwagę każdej grupy wojowników, którą mijał.Cheruseńskie dzikusy tańczyły dookoła płonącychniebieskim ogniem palenisk, odziane tylko w malunkina ciałach i żelazne przepaski biodrowe.Z koleitaleuteńscy wojownicy popijali mocne trunkiwyprodukowane z destylowanego ziarna, przechwalającsię przy tym liczbą pokonanych wrogów.Na wojnę wyruszyło prawie siedem tysięcywojowników.Już niemal tysiąc z nich pozostało napolach licznych bitew jako żer dla kruków.Kolejnesetki rannych krzyczało w agonii, gdy chirurdzyusiłowali ocalić im życie.Dolinę wypełniały namioty,ale większość wojowników spała ciasno owiniętafutrami przy paleniskach napełniających mrok blaskiemniczym gwiazdy, które spadły na ziemię.Alfgeir szedł u boku króla, odziany od stóp do głów w brązową zbroję i hełm w kształcie szczerzącego sięwilka, w tym momencie pozostawiony z podniesionąprzyłbicą.Czempion Bj�rna nosił identyczny jak królpłaszcz ze skóry białego wilka, dar od króla Aloysisa,który otrzymał, kiedy unberogeńska armia przekroczyłaTalabek i wjechała na tereny zajmowane przezCherusenów.Za dwoma mężczyznami podążało dziesięciuwojowników uzbrojonych w ciężkie młoty bojowe, znapierśnikami pomalowanymi na czerwono i brodamisplecionymi ciasno w warkocze na taleuteńską modłę.Byli to wojownicy tak pewni swych bojowychumiejętności, że odmawiali noszenia hełmów i tarcz.Bj�rn zdawał sobie sprawę, że nie są to czczeprzechwałki.%7łołnierze ci już przynajmniej trzykrotnie uratowalimu życie w walce, miażdżąc czaszki atakującychNorsów lub powalając potężnymi młotami bojowymiszarżujące na króla bestie.Każdy z członków śwityBj�rna również nosił płaszcz z białej, wilczej skóry imówiono o nich, że zostali pobłogosławieni mocąsamego Ulryka.Siły północnych plemion zapuściły się daleko w głąbkontynentu i stolica króla Udosesów, Wolfili, położonana wybrzeżu wciąż była oblężona.Wciąż trzeba byłorozlać wiele krwi, aby zepchnąć Norsów z powrotem wstronę morza.Jak na razie stale się cofali, aledotychczasowe starcia były raczej potyczkami,przygrywką przed wielką bitwą, która została stoczonau skalistego podnóża wschodniego łańcucha Gór Zrodkowych.Armia Norsów była dzika i zażarcie walczyła, alebrakowało jej dyscypliny prezentowanej przezpołudniowe plemiona.Trzej królowie połączyli swe armie w jedność, apodczas bitwy dawali żołnierzom najlepszy przykład,walcząc wszędzie tam, gdzie niebezpieczeństwo byłonajwiększe i nawołując wojowników doniewyobrażalnie odważnych czynów.Siedem tysięcy wojowników pod wodzą królówpołudnia wypowiedziało bitwę sześciu tysiącombezwzględnych zabójców z północy i odzianym wczarne zbroje najezdzcom zza morza
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Tematy
IndexMasterton Graham Wojownicy nocy 1 Wojownicy nocy cz.2
Warren Adler Wojna państwa Rose 01 Wojna państwa Rose
§ Menzel Iwona W poszukiwaniu zapachu snów 01 W poszukiwaniu zapachu snów
Lachlan M D Synowie boga 01 Synowie boga (2)
Robbins Harold Handlarze snów 01 Handlarze snow
§ Rudnicka Olga (01) Zacisze 13 Zacisze 13
Reynard Sylvain Piekło Gabriela 01 Piekło Gabriela
Kalifornijska noc 01 Kalifornijska noc Adler Elizabeth
Oleg Kalugin Spymaster, My Thirty two Years in Intelligence and Espionage Against the West (2009)
Signs Wolf Granite Lake Wolves 01
