[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mianowicie, jej własna matka leży także choratam w domu na bagniskach i także ma podagrę, jak matka pana ó
ieó
ica, a ona, Lizazamierzała właśnie odwieó
ić ją i zanieść jej w koszyku trochę marynat i innych produk-tów, ale teraz wizyta ó
ieó
ica stanęła na przeszkoó
ie, jest za póz
no.Więc pomyślała,kiedy ó
ieó
ic wspomniał o szweó
ie, że gdyby skorzystała z wózka, mogłaby w powrot-nej droó
e z bagnisk pojechać przez las, zboczyć do leśniczówki, zapytać majstra o zdaniei przywiez
ć zaraz odpowiedz
, a Janek pojechałby z nią i nie naraziłby się na zmęczenie&Smok słuchał z otwartą gębą, a wreszcie palnął pięścią w stół tak mocno, że filiżankipodskoczyły. Niech mnie diabli porwą, jeżeli ty nie jesteś zuch ó
iewczyna!& Od razu coś wy-myślisz& raz, dwa, trzy!& To po prostu bajeczne!& Ale& do licha! Właśnie ó
isiaj nie manikogo z parobków& tylko ten smyk S�ren, któremu także pozwoliłem pójść do domu&on mógłby cię odwiez
ć& O, jeżeli tylko to stoi na przeszkoó
ie& gdyby pan ó
ieó
ic chciał mi zawierzyć&umiem powozić& służyłam przecie w spółó
ielczej mleczarni, zanim przyszłam tutaj domłyna, a tam nieraz sama odwoziłam mleko. Więc i to także umiesz?& Oczywiście& zuch ó
iewczyna!& No, szwed jest takiłagodny jak baranek& Dostaniesz wózek, Lizko, jesteś dobrą ó
iewczyną, bo nie zapomi-nasz o matce& dostaniesz wózek& S�ren pojeó
ie z tobą do Kirkeby& tam twoja drogaskręca w bok& więc i on coś niecoś skorzysta& a my otrzymamy wcześniej wiadomość.To doskonale.Bo moja stara jest trochę niecierpliwa& gotowa w końcu zażądać, bymja sam pojechał& a dla ciebie bęó
ie to rozrywka& prawda? I Janek pojeó
ie do do-mu, zamiast męczyć swoje małe nóżki.To dobrze, baró
o dobrze! Moja stara bęó
ie teżzadowolona, bo baró
o się troszczy o tego małego brzdąca& No, zaraz pomyślimy o tym.Smok zerwał się z niezwykłym ożywieniem, co naraziło stolik i zastawę do kawy napoważne niebezpieczeństwo.Liza wyprostowała się.Twarz jej zaczerwieniła się wskutek podniecenia.Nie przy-puszczała bowiem, aby ten nagły, i, jak się jej wydawało, nieco fantastyczny pomysł urze-czywistnił się tak szybko i gładko.Już sam fakt, że otrzyma piękny wózek ze Smoczegokar e eru Młyn na wzgórzu 74Dworu i że bęó
ie sama powozić, jadąc w odwieó
iny, był niejako wywyższeniem jej so-cjalnej pozycji.Wyjąkała kilka niewyraz
nych słów poó
iękowania, a głos jej brzmiał tymwiększym zakłopotaniem, gdy zauważyła, że Smok, stojący naprzeciwko niej, wprost po-żera ją oczyma.Aczkolwiek skłaniał się on głównie ku rozkoszom kulinarnym, był również wrażli-wy na wó
ięki płci pięknej.Jego poprzednie wrażenie, że Liza, posiadająca umiejętnośćobcowania z ludz
mi, nie została bynajmniej przez matkę przyrodę potraktowana po ma-coszemu, lecz jest piękną, kuszącą ó
iewuchą i że Jakub nie tylko pod względem kawyi cygar jest smakoszem  to wrażenie nabrało w tej chwili żywszego wyrazu.Wó
ięczącsię do niej, dowoó
ił, że nie warto o tym mówić, bo takiej ładnej osóbce chętnie wy-świadcza się przysługę, jednocześnie zaś jego wskazujący palec, jak gdyby magnetyczniepociągany, przybliżał się do dołka w jej broó
ie, aż wreszcie ostrożnie dotknął tego ku-szącego wgłębienia, przy czym w ustach jego zabrzmiał niezwykły chichot.Potem caławielka, tłusta łapa Smoka objęła podbródek ó
iewczyny i podniosła ku górze schylonązawstyó
eniem głowę, a niezwykły chichot zmienił się równocześnie w jeszcze baró
iejniezwykle brzmiące, głośne łykanie śliny. Czegóż się nie robi& czego się nie robi z ochotą& dla ładnej osoby& He! he!&Ale jeśli poczuwasz się do wó
ięczności& he, he& wó
ięczność jest piękną rzeczą, baró
opiękną rzeczą& to co otrzymam za tę przejażdżkę?Zadając to delikatne pytanie, Smok odsunął sumiasty wąs z górnej mięsistej wargi,która ukazała się teraz w całej okazałości podobna jakiemuś bajkowemu zwierzęciu z trąbą,wynurzającemu się z gęstwiny po długim zimowym śnie.Jednocześnie małe bezbarwneoczka niemal całkowicie wpadły mu w głowę, a grymas ten mówił wyraz
niej niż słowa: Dość patrzenia, teraz trzeba posmakować.Liza cofnęła głowę tak daleko, jak mogła to uczynić, nie ruszając się z miejsca.Zabaró
o panowała nad sobą, by w tej spotęgowanej poufałości ó
ieó
ica upatrywać dlasiebie jakiekolwiek niebezpieczeństwo.Najchętniej wybuchnęłaby śmiechem, albowiemSmok w tych przejawach kochliwości wyglądał niesłychanie zabawnie.Ale za żadną ce-nę nie odepchnęłaby go teraz od siebie, ta zdobycz była nazbyt cenna  któż potrafiłbyprzewió
ieć, na co się jej jeszcze przyda? Zdawała sobie również jasno sprawę, że w obec-nej chwili musi okazać surową, cnotliwą powagę.Ponieważ słowa w takich wypadkachbywają niebezpieczne, jako że można je rozmaicie tłumaczyć, potrząsała tylko głową takdługo i tak silnie, aż wyswoboó
iła brodę z uścisku łapy Smoka.Jednocześnie wpiła sięznieruchomiałym spojrzeniem swych pozbawionych blasku, wielkich oczu w sprawcę za-machu na jej cnotę i zagryzła mocno wargi błyszczącymi zębami.Smok, zazwyczaj dosyć ciężko pojmujący, tym razem zrozumiał natychmiast, że nictu nie uzyska, sąó
ił nawet, że wie, dlaczego  odczuł pewne zawstyó
enie, a nawetpewne uznanie dla ó
iewczyny za to, że tak wyraz
nie oznaczyła granicę i przeszkoó
iła mupolować w rewirze jego szwagra.Roześmiał się dobrodusznie i poklepał Lizę po ramieniu: Aj! Aj! A to dopiero surowość!& O, już rozumiem& nie wczoraj na świat przysze-dłem& Wszystko zachowujemy dla młynarza& i słusznie& jesteś ó
ielna ó
iewczyna&i wierna majstrowi, dam ci to na piśmie!Przyrzekłszy to, chwycił laskę i kapelusz i chwiejąc się na nogach, wybiegł.Na połowie drogi mięó
y młynem a Smoczym Dworem przystanął, aby ochłonąćz zadyszenia i pofilozofować trochę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy