[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Rozmaite panie każ-dego wieczora.- I zwracając się do pani Berwald: - Oczywiściebliższe lub dalsze krewne.Aadna twarz Apolonii Berwald zalała się, wraz z szyją, ru-mieńcem koloru psującego się mięsa.- Na podstawie opisywanych tu przed chwilą incydentów ła-two sobie wyrobić zdanie o wytworności stosunków towarzyskich319 utrzymujących się pośród cywilizowanych osób między scho-dami, przedpokojem a sypialnią wziętego mecenasa - powie-działa Anka.- Tą wymienianą przez panie sympatyzujące zpanem Romanem czarną na pewno nie byłam ja.- I dobitnie:- Mogę tylko podziwiać elegancję, z jaką się ze mną obchodziłGala w porównaniu z innymi kandydatkami.Duże wrażenie na sali.Chwila rozluznienia - ale nie pauza;czas goni.Miejsce dla świadków zajmuje mężczyzna okołoczterdziestki, postawny szatyn o czarnym zaroście, profesorGodnowski, znany konstruktor dróg i mostów, zaprzyjaznionyz oskarżoną.Poznali się tu, w Krakowie.Przypadli sobie dogustu, było im razem po prostu miło, a już jemu, jak bez opo-rów zeznaje, szczególnie.Lubiana w towarzystwie, gdy już napoważnie włączała się do dyskusji, z żarem broniła własnych,indywidualnych ideałów społecznych.Nie istniał dla niej ruch,który mogłaby zaakceptować bez choćby jednego ale .(Tu niesposób nie wtrącić odczytanego przed kwadransem zeznaniaStefana Korowskiego, który mówił, że żona zwykle jest milczą-ca, ale jak już głos zabierze, to może doprowadzić człowieka dowściekłości ).Po procesie Korowska-Goldstock Godnowski nieraz spoty-kał się z nią w kawiarni.Postanowił i przyrzekł jej, że sam sięzatrzyma we Lwowie.Obiecał, że będą się oficjalnie widywać,żeby nie odczuwała pustki po Krakowie i żeby jej aklimatyzacjamogła przebiegać bez niepotrzebnych przeszkód.Lecz ona -choć wcześniej miała takie plany - ni stąd, ni zowąd stała sięnieprzejednana, powtarzając wielokrotnie z uporem i z naci-skiem, że tu, a nie we Lwowie musi robić rygorozum.Nie star-czyło jej cierpliwości? Nie mogła już się zatrzymać w biegu?Coś w każdym razie nie pozwoliło jej, jak jeszcze niedawnosensownie planowała, odczekać do czasu, aż wysyczy sięgniazdo os - jak to sobie zamierzyła nazajutrz po odczytaniuwyroku.Po co były jej mocne słowa - bo chyba nie od parady iraczej nie sztuka dla sztuki.- Pani Korowska - mówi Godnowski i jego sarnie oczy wil-gotnieją - miała, wyraznie dawało się to odczuć, specjalny cel320 pozostania w Krakowie.Był w niej jakiś ból wtedy.Nieustający,nieznany mi nawet przed procesem, kiedy były istotne przy-czyny, kiedy bywała lżona i opluwana.Wtedy zachowywała siędzielnie, była skłonna do intelektualnych zabaw, nie gardziłarozrywkami bardziej pospolitymi, jak taniec.a teraz nagle, powygranym procesie.Co takiego mogło się stać? Nie jestempsychologiem.Wtedy, w maju, cóż, pocieszałem ją, jak tylkomogłem.Nie, nie miała nastroju do zabawy.%7łal.W pani Ko-rowskiej był żal.- Czy ten żal objawiał się również i w jakichś konkretnychzachowaniach, gestach?- Przyszedłem do jej pokoju hotelowego, zgodnie z umową,o szóstej po południu.Zdawała się nie pamiętać o spotkaniu.Coś w rodzaju transu? Nie, nie, była po prostu nieprzygotowa-na do wizyty.- To znaczy, panie profesorze?- Nieład, co u niej było rzadkością.Nieład i zaniedbanie.Spłakana, prosiła, żebym ten jej stan zachował w tajemnicy.Nie, nie, absolutnie trzezwa! Ale.Zobowiązałem się zeznawać,w tym momencie przestaję się czuć dżentelmenem.- Może pan i teraz odmówić składania zeznań - szybko po-informował prokurator.- Ze spojrzenia pani Korowskiej wnoszę, że zostałem przeznią zwolniony z zachowania tajemnicy.Tak, to czas przeszły.Inny czas, przebyty już etap.Teraz już można i widzę, że nawettrzeba.Tak.Prosiła wtedy o dyskrecję.Z kuferka wyrzuciła nastół listy.Kilka albo i kilkanaście zaadresowanych listów.Pisa-nych przez nią, przygotowanych do wysłania bądz dostarcze-nia.Może miały na tym stole pozostać? Nie byłem przygotowa-ny na tak szokujące wrażenie.Koperty nie były zaklejone.Pro-siła, żebym wyciągał i czytał te listy.Bardzo jej wtedy zależało,żebym to zrobił.Nie chciałem.Odmówiłem.Zgodziłem się jed-nak na jej prośbę, żebym jeden z tych listów oddał RomanowiGali.Odebrałem ten list i zakleiłem go w obecności pani Ko-rowskiej, która zwierzyła mi się, znów bliska płaczu, na pewnozrozpaczona, że o Gali nie przestaje myśleć.321 - Jakie pan wtedy odniósł wrażenie?- %7łe ona, panie sędzio, planuje samobójstwo.Dlatego po-wiedziałem jej coś na dobranoc.- Taak?- Powiedziałem jej, że ma żyć.Obróciłem się ku drzwiom,chwyciłem za klamkę i dodałem: Do jutra .- Uspokoił pan własne sumienie - powiedział Vario.- Na bardzo krótko.Rzuciła mi bowiem prosto w twarz: Wy, mężczyzni, wszyscy jesteście łajdakami! .Odebrała mikopertę z listem do Gali i no, nie powiem, że wypchnęła mnieza drzwi, ale te drzwi zdecydowanie zamknęła natychmiast pomoim wyjściu.To taka bardzo niedobra sytuacja, a już na pew-no.- Odwiedził pan nazajutrz panią Korowską, prawda?- Tak.Wyglądała strasznie.Miała prawie brązową twarz, ztrudem się poruszała, cała potłuczona, ten nieszczęsny oboj-czyk.Tak, bolał ją od lat po wypadku, ale teraz otarcie i ude-rzenie spowodowało ranę.Wtedy to za jej zgodą zawezwałemdo Astorii doktora Hechtla (ojca naszej biednej Ady), któryzjawił się z asystentem.Leczyli ją wiadomymi sobie środkami imetodami, po tygodniu przyszła do siebie, niebawem nastąpiławyrazna odmiana samopoczucia: to tak jakby ktoś wpompowałw nią ożywczą prężność.- Tak, to nieco potem - zauważył prokurator
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Tematy
IndexMarek Grzybowski, Janusz Tomaszewski red.nauk. Logistyka, komunikacja, bezpieczeństwo. Wybrane problemy
Bankowicz Bożena i Marek Dudek Antoni Leksykon historii XX wieku
Chodakiewicz Marek Jan Po Zagładzie. Stosunki polsko żydowskie 1944 1947
Marek Krajewski, Mariusz Czubaj 2009 Róże cmentarne
Huberath Marek S Ostatni, ktorzy wyszli z raju
Skarbimir Socha Czerwona Âśmierć czyli narodziny PRL
Emmanuel Velikovsky Earth In Upheaval
Kraszewski Józef Ignacy Jaszka, Orfanem zwanego, żywota i spraw pamiętnik
Jiddu Krishnamurti 26 Collected Works 14 The New Mind
Munro Alice MiłoÂść dobrej kobiety