[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To drastyczne odkrycie i odsłonięcie utajonego fałszu stanowi dla dziecka prawdziwą klęskę (Wolny I., 1995).2.5.Sposoby przeciwdziałania negatywnym przejawom wpływu reklam u dzieciWypowiedzi dzieci wskazują, że autorytet osoby dorosłej, jeśli tylko rozmawia ona z dzieckiem, wyjasnia coś, z łatwoscia niweluje potencjalne zagrożenie ze strony medialnych autorytetów (Kossowski P, 1992).Pozostaje pytanie, czy wpływ, jaki wywiera na dzieci reklama, pozostawić naturalnemu biegowi jego rozwoju, licząc na wykształcajacy się z wiekiem krytycyzm i dystansowanie się od treści reklamy, czy też ingerować w sytuacjach niepożądanych.Reakcja wychowawcza powinna zależec, oczywiście od oceny stopnia zagrożenia, jakie niesie reklama telewizyjna dla młodego widza (Bromboszcz E, 1993).Wpływowi reklam telewizyjnych niełatwo zapobiec, dlatego wydaje się konieczne podjęcie działań wychowawczych w celu załagodzenia ich negatywnych skutków.Omawianie problemu konsumpcji z dziećmi w rodzinie i szkole oraz ukazywanie alternatywnych wartości życiowych mogłoby przynajmniej w pewnym stopniu zapobiec dążeniu wyłącznie do wartości materialnych, przecenianiu ich w zestawieniu z innymi, niezadowoleniu z własnej rodziny.Analizowanie z dziećmi treści i formy typowych reklam mogłoby rozwijać ich krytycyzm i ułatwic niepoddawanie się perswazji zawartej w każdej reklamie telewizyjnej (Bromboszcz E, 1993).Biorąc pod uwagę omówione wyżej problemy, Rada Programowa TVP SA w oświadczeniu z 12 czerwca 1996 roku, dotyczącym reklam emitowanych w Telewizji Polskiej, dwa punkty (1 i 4) poświeciła sprawie widzów dziecięcych:1.Jak wykazują badania, jednym z głównych odbiorców reklam (choć nie zamierzonym) są dzieci i młodzież, należy więc unikać w filmach reklamowych treści, ktore mogą mieć ujemny wpływ na rozwój psychiczny tej grupy odbiorców.4.Telewizja Polska powinna ograniczyć reklamy z udziałem dzieci.(Braun - Gałkowska M, 2000, nr 5).Rodzice i pedagodzy, którym nie jest obojętny świat wartości ich dzieci i wychowanków, powinni, by dać świadectwo swej świadomości kultury pedagogicznej, konfrontować dziecko z propozycjami alternatywnymi wobec reklamy, demistyfikując przy okazji te ostatnią.Trzeba bowiem pamietać, że negatywne z wychowawczego punktu widzenia zjawiska związane z reklama, czy telewizją w ogóle, moga zaistnieć wtedy, gdy pozwalają na to niedostatki w funkcjonowaniu rodziny i szkoły.Nie należy zatem obarczać winą za wszelkie niepowodzenia wychowawcze telewizji, a taka pokusa często się pojawia, lecz poswiecić więcej czasu dziecku, jego problemom i zainteresowaniom, przy czym nie chodzi tu tylko o ilość, a raczej o jakość (Kossowski P, 1999).Kossowski uważa, iż nadszedł najwyższy czas na urzeczywistnienie idei edukacji medialnej, w której znalazłoby się także miejsce na zagadnienia związane z reklamą, perswazją w mass mediach.Ukazywanie intencji, celów i mechanizmów działania takich przekazów sprawiłoby, że w grze reklama - dziecko szanse stałyby się bardziej wyrównane, a dziecko nie byłoby, tak jak do tej pory, niemal bezbronne (Kossowski P, 1999).Obiektywne badania psychologów społecznych, rozwojowych i socjologów wskazują wyraźnie, że reklama nie jest jedynym, a więc i nie decydującym czynnikiem wskazującym kierunek rozwoju społecznego i psychicznego młodego człowieka.Niewspółmierną rolę pełni tu wychowanie, kontakty interpersonalne, kształtowanie pozytywnych wartości i postaw młodego członka ludzkiej społeczności.Tylko wychowane w zdrowym otoczeniu i poczuciu miłości, bezpieczeństwa dziecko będzie potrafiło odróżnić fikcyjny, kreowany przez reklamę świat od rzeczywistości.Przypisy do rozdziału II:lBraun - Gałkowska M.: Agresja w reklamach kierowanych do dzieci.“Edukacja i Dialog” 2000, nr 5.llBromboszcz E.: Percepcja reklamy telewizyjnej przez dzieci.“Psychologia Wychowawcza” 1993, nr1.llHałaj J., Pietrzak H.: Psychologia społeczna w praktyce.WSP Rzeszów 2000.llKall J.: Reklama.PWE, Warszawa 1995.llKobolewska J.: Środki masowego oddziaływania.CRZZ, Warszawa 1972.llKossowski P.: Reklama i dziecko.Pedagogiczny wymiar zjawiska.“Problemy Opiekuńczo - Wychowawcze” 1997, nr 8.llKossowski P.: Dziecko i reklama telewizyjna.Wyd.Żak, Warszawa 1999.llKwarciak B.: Co trzeba wiedzieć o reklamie.PSB, Kraków 1999.llMasiuk T.R.: Reklamy w oczach dzieci.“Wychowanie w Przedszkolu” 1994, nr 10.llPawlica B., Widawska E.: Wpływ reklamy na kształtowanie.“Edukacja i Dialog” 2001, nr 4.llSkrzypczak J.(red.): Popularna encykopedia mass mediów.KURPISZ, Poznań 1999.llWolny I.: Reklama w odbiorze najmłodszych uczniów.“Edukacja i Dialog” 1995, nr 6.lllROZDZIAL IIIMETODOLOGICZNE PODSTAWY BADAŃ WŁASNYCH3.1.Cele i zakres pracyTelewizja, a tym samym reklamy telewizyjne towarzyszą dziecku praktycznie od chwili narodzin, co powoduje wiele dyskusji i badań nad jej wpływem na odbiorcę.Możliwość oglądania programów nie tylko telewizji krajowej, ale również satelitarnej, spowodowało, że srebrny ekran telewizyjny zaczął pełnić szereg nowych funkcji nie tylko odbioru, ale także odtwarzania i tworzenia nowych programów.Dzieci różne treści przedstawiane w telewizji odbierają dosłownie, bardzo emocjonalnie, gdyż nie posiadają wiedzy i doświadczenia dorosłych.Wpływ telewizji na dzieci jest olbrzymi, jeśli chodzi o rozumienie życia, sposób postrzegania ludzi i zjawisk oraz zachowania społeczne.Analiza dorobku naukowego w zakresie funkcjonowania mass mediów pozwoliła na wyodrębnienie trzech podstawowych kierunków badań nad środkami komunikowania masowego.Pierwsza grupa badań, którą w największej części stanowią prace specjalistów i pedagogów, dotyczy miejsca i roli mass mediów życiu dzieci.Badania te dostarczyły informacji na temat zakresu częstotliwości kontaktów dziecka z telewizją, czasu jaki przeznaczają na odbiór, potrzeb i zainteresowań telewizyjnych, motywów uczestnictwa w kulturze masowej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • blondiii.htw.pl