King Stephen Cztery pory roku

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wredne pierdolone pijawki!Głos załamał mu się na tym ostatnim słowie.- OchBożeOchBożeOchBoże! - krzyknął Vern.Dopłynął do brzegu i wyszedł zwody.Wciąż było mi zimno; nie czułem skwaru dnia.Powtarzałem sobie, że muszę siętrzymać.Nie krzyczeć.Nie być mazgajem.Zerwałem pół tuzina z ramion i kilka zpiersi.Chris odwrócił się do mnie.- Gordie? Mam jeszcze jakieś? Zdejm je ze mnie, proszę, Gordie!Miał jeszcze pięć czy sześć, przyczepione na plecach jak groteskowe, czarneguziki.Zdjąłem z niego te miękkie, bezkostne stwory.Strąciłem jeszcze kilka z nóg, a potem poprosiłem Chrisa, żeby zajął się moimiplecami.Zacząłem się uspokajać - i wtedy patrząc w dół, zobaczyłem największą z nichwszystkich przyczepioną do moich jąder, spęczniała do czterokrotnie większychrozmiarów.Jej czarnoszara skóra była czerwonawa.Wtedy zacząłem tracićpanowanie nad sobą.Nie okazywałem tego, przynajmniej niespecjalnie, ale czułem, atylko to naprawdę ma znaczenie.Trąciłem kantem dłoni śliskie, gumowate ciało.Trzymało się.Spróbowałemjeszcze raz i nie mogłem się zmusić, żeby chwycić pijawkę w palce.Odwróciłem się doChrisa, usiłowałem coś powiedzieć i nie zdołałem.Wskazałem palcem.Jego policzki, itak szare, pobladły jeszcze bardziej.- Nie mogę jej oderwać - powiedziałem zdrętwiałymi wargami.- Czy.czymożesz.Jednak on cofnął się, potrząsając głową i krzywiąc się.- Nie mogę, Gordie - powiedział, nie mogąc oderwać oczu.- Przepraszam, alenie mogę.Nie.Och, nie.Odwrócił się, zgiął wpół, przyciskając dłoń do brzucha jak kamerdyner wmusicalu i zwymiotował w kępę jałowców.Musisz wziąć się w garść, pomyślałem, spoglądając na pijawkę wiszącą na mniejak piłka.Jej ciało nadal wyraznie pęczniało.Musisz wziąć się w garść i zerwać ją.Bądz twardy.To już ostatnia.To.Już.Ostatnia.Sięgnąłem ręką, chwyciłem ją i pękła mi w palcach.Moja krew pociekła miciepłym strumykiem po dłoni i pachwinie.Rozpłakałem się.Wciąż płacząc, podszedłem do moich rzeczy i zacząłem się ubierać.Chciałemprzestać płakać, ale nie mogłem powstrzymać łez.Potem zacząłem dygotać, co jeszczepogorszyło sprawę.Vern podbiegł do mnie, nadal nagi.- Nie mam już, Gordie? Nie mam? Nie mam?Kręcił się przede mną jak jakiś szalony tancerz podczas karnawału.- Zeszły wszystkie? Co? Co? Zeszły ze mnie, Gordie?Jego oczy spoglądały przeze mnie, szeroko otwarte i nie widzące, jak ślepiagipsowego konia na karuzeli.Skinąłem głową i płakałem dalej.Wydawało mi się, że nigdy nie przestanę.Wepchnąłem koszulę do spodni, a potem zapiąłem ją aż pod szyję.Włożyłemskarpetki i trampki.Powoli łzy zaczęły obsychać.W końcu wydawałem tylko cichepochlipywania, a potem i one ustały.Chris podszedł do mnie, ocierając usta garścią klonowych liści.Oczy miałszeroko otwarte, nieme i przepraszające.Kiedy wszyscy byliśmy ubrani, postaliśmy tam jeszcze przez chwilę, patrząc posobie, a potem zaczęliśmy wspinać się na nasyp.Spojrzałem jeszcze raz na pękniętąpijawkę leżącą na zdeptanej trawie, po której biegaliśmy wrzeszcząc i jęcząc.Wyglądała kiepsko.a mimo to złowrogo.Czternaście lat pózniej sprzedałem moją pierwszą powieść i po raz pierwszypojechałem do Nowego Jorku.- To będzie trzy dni świąt - obiecał mi przez telefon mój nowy wydawca.-Ludzie pieprzący głupoty będą niezwłocznie rozstrzeliwani.Jednak, oczywiście, były to trzy dni nieustannego pieprzenia.Będąc w Nowym Jorku, chciałem zaliczyć wszystkie typowe punkty programu -zobaczyć przedstawienie w Radio City Music Hall, wjechać na szczyt Empire StateBuilding (pieprzyć World Trade Center; budynek, na który w tysiąc dziewięćsettrzydziestym trzecim roku wspiął się King Kong, zawsze będzie dla mnie najwyższąbudowlą na świecie), odwiedzić nocą Times Square.Keith, mój wydawca, był więcejniż rad, mogąc pokazać mi miasto.Ostatnim etapem naszego turystycznego programubył rejs promem na Staten Island, a kiedy przechyliłem się przez reling i przypadkiemspojrzałem w dół, ujrzałem dziesiątki zużytych prezerwatyw kołyszących się na falach.Wtedy doznałem uczucia d�j� vu - a może po prostu przeniosłem się w czasie.Tak czyowak, przez moment dosłownie byłem w przeszłości, przystając w połowie nasypu ispoglądając na pękniętą pijawkę: martwą, oklapniętą.ale wciąż złowrogą.Keith musiał dostrzec coś w mojej twarzy, ponieważ zauważył:- Niezbyt miły widok, prawda?Ja tyko potrząsnąłem głową, chcąc powiedzieć mu, żeby nie przepraszał, że nietrzeba przyjeżdżać do NY i płynąć promem, aby zobaczyć zużyte kondomy; mając namyśli: Jedynym powodem pisania jest chęć zrozumienia przeszłości i oswojenia się zeswoją śmiertelnością; dlatego wszystkie czasowniki w tych opowiadaniach są w czasieprzeszłym dokonanym, drogi Keith, nawet te, które sprzedają się w milionachegzemplarzy.Jedyne użyteczne formy sztuki to religia i opowiadania.Jak pewnie domyśliliście się, tamtej nocy byłem mocno pijany.Powiedziałem mu:- Myślałem o czymś innym, to wszystko.O najważniejszych sprawach najtrudniej opowiedzieć.22Przeszliśmy jeszcze kawałek torami - nie wiem jak daleko i zacząłem myśleć:No dobrze, poradzę sobie z tym, i tak już po wszystkim, co jest, kurwa, to tylko kilkapijawek.Wciąż tak rozmyślałem, gdy nagle świat zamigotał mi w oczach i upadłem.Musiałem runąć jak długi, ale upadek na podkłady odczułem jak skok w ciepłą imiękką puchową pościel.Ktoś mnie przewrócił na plecy.Te dotknięcia były słabe i nicnie znaczące.Ich twarze były jak balony unoszące się w powietrzu, kilka mil nademną.Wyglądały tak, jak zapewne wygląda twarz sędziego w oczach boksera, którymocno oberwał i korzysta z dziesięciosekundowego odpoczynku na deskach.Ichsłowa nadlatywały łagodnymi falami, na przemian słabnąc i rosnąc.-.z nim?-.chyba.-.jeśli to słońce.- Gordie, czy.Potem chyba powiedziałem coś bez sensu, bo nagle zaczęli wyglądać nanaprawdę zaniepokojonych.- Lepiej zanieśmy go z powrotem, ludzie - rzekł Teddy i znów wszystko zatopiłafala bieli.Kiedy ustąpiła, doszedłem do siebie.Chris klęczał obok mnie, mówiąc:- Słyszysz mnie, Gordie? Jesteś tu, człowieku?- Tak - odparłem i usiadłem.W oczach zatańczył mi rój czarnych punkcików izniknął.Odczekałem chwilę, czy nie wróci, a stwierdziwszy, że nie, wstałem.- Cholernie mnie przestraszyłeś, Gordie - powiedział Chris.- Chcesz napić sięwody?- Taak.Podał mi manierkę, w połowie pełną, z której pociągnąłem trzy łyki ciepłejwody.- Dlaczego zasłabłeś, Gordie? - spytał niespokojnie Vern.- Popełniłem błąd i spojrzałem na twoją twarz - odparłem.- Chii-chi-chi! - zachichotał Teddy.- Pieprzony Gordie! Ty maminsynku!- Nic ci nie jest? - dociekał Vern.- Taak.Pewnie.Przez chwilę.zle się poczułem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Tematy

Index
Pratchett Terry & Baxter Stephen Długa Ziemia #2 Długa Wojna
L Frank Baum Oz 19 The Lost King of Oz
Meyer Stephenie Bella Swan 05 Midnight Sun (tłum. Madeline nieoficjalne)
Stephens Susan Harlequin wiatowe Życie Ekstra 205 Na francuskim zamku
Pratchett Terry & Baxter Stephen Długa Ziemia #3 Długi Mars
Stephen J. Spignesi Sto największych katastrof wszech czasów
Lawhead Stephen Piesn Albionu Wezel bez konca
Christie Golden Warcraft Le Chef de la Rebellion
Hartzmark Gini Kate Millholland 1 Linia obrony
Rosyjski związek 01 Bezdroża namiętnoÂści Rogers Rosemary

�

pobieranie / do ÂściÂągnięcia / ebook / pdf / download

Tematy