[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Li sciis, ke la karbonoksido enigita en sangon per la spirado, donas al la viza¸o de 548ÇU LI?eLIBROasfiksii¸intoj ÿajnon de viveco pli intensan ol la viveco mem.La bankiero-kuracisto apogis sian orelon sur la bruston de la memmortiganto kaj lin aûskultadis.—Li vivas ankoraû, li diris.Ni lin savos.Tial ke la aero de la çambro estis ankoraû malpura, Maziero ordonis, ke oni portu Petron en apudan çambron.Vidante tiun belan maljunulon, kiu kuracis la mortan-ton kun tiom da zorgemo, estis neeble diveni, ke kelkajn horojn antaûe la junulo lin minacis je mortigo.Tial ke la envenenado ne estis ankoraû tute plena, post multaj horoj da masa¸o Fradeko revenis al la vivo, kaj malfermis siajn okulojn.La unua rigardo, kiun li renkontis, estis tiu de Beatrico.La juna virino puÿis ekkrion de ¸ojo, kaj rapidis al Petro, lin prenante en kolo, lin plenlipe ÿmacadante, ¸oje-gante, sençese redirante:—Malbonulo, malbonulo! Kial ci memmortigas pro mi, kiam ci scias, ke mi amas cin.Ci tre malvirte agis, farinte tiel riproçindan agon.Tamen mi sufiçe dolore suferas; ci ne bezonas pligrandigi miajn çagrenojn per cia memmortigo.Ci tuj faros solenan promeson.Mi lasos cin trankvila nur kiam ci estos îurinta sur la kapo de nia infano, ke neniam ci rekomencos.549ÇU LI?eLIBRO—Mia malfeliça amikino, tio multe pli taûgus, kaj kontentige aran¸us çiujn malfacilaîojn.—Îuru, ke ci ne renovigos tiun abomenan provon.—Tamen …—Îuru; sed îuru do, rediris la juna virino, senpacience piedfrante la plankon.Por plezurigi al la virino amita, Petro promesis, ke li ne atencos plu kontraû sia vivo.En tiu momento li ekvidis Mazieron.—Ha! li ekkriis, estas vi tiu, kiu min savis.Mi ÿuldas al vi dankemon.Kaj kun videbla penado Fradeko prezentis al la bankiero sian manon.Sed çi tiu ne ¸in prenis.—Mi faris nur mian devon, li respondis simple.—Eble vi estus aginta pli humane, ne vin intermetan-te.—Kiam oni havas infanon, oni devas vivi por li, respondis gravtone Maziero.—Ha! vi estas vere prava, ekkriis sinjorino Herbeno.Poste sin turnante al la malsanulo:—Ci do ne pensis al cia filo? murmuris la juna patrino kun larmoplenaj okuloj.— Malfeliça Maûrico, kompatinda etulo, se cia patro mortus, kiu do cin vartus, kiam mi ne ekzistos plu?Subite, tial ke Petro ne estis plu minacita de dan¸ero, la falsa energio, kiu subtenis Beatricon, tuje elfalis; kaj la 550ÇU LI?eLIBROjuna virino svenis en la brakoj de Maziero, kiu havis nur tempon sufiçan por ÿin klinigi sur kanapon.Dume Fernando estis elirinta el la çambro.Vidante, ke lia frato renaski¸as al la vivo, li sentis, ke neesprimebla kortuÿegeco premegas lian bruston.Certe Herbeno havis por la karaktero de Fradeko realan simpation; sed Beatrico staris inter ambaû.La junulo faris sian devon ¸is la fino, ne ÿanceli¸ante: tamen se, malgraû lia zorgo kaj lia sindono, liaj penadoj kaj la klopodoj de Maziero fari¸us senfruktaj, lia konscienco ne povus lin riproçi: kaj li mallaûte konfesis, ke la morto de Petro multe simpligus la situacion.Beatrico ne povus lin kulpigi; kaj tion pruvis nediskuteble la admiroplena rigardo, kiun ÿi al li pafis antaû momento.Fernando estis okupita de tiuj pripensoj; li sin kulpigis, ke li tro komplezeme aûskultas la egoisman voçon, kiu parolas funde de li, kiam subite Beatrico sin îetis sur Fradekon, kaj al li malÿparis çiujn montrojn de senfina amo.La junulo man¸egita de îaluzeco ne povis vidi plion.Li eliris unue el la çambro, poste el la hotelo, ¸emante:—Estas finite! Çu nun estas ebla por mi la batalo? En la pleneco de sia konscio la malfeliça virino ne povis sin decidi al elekto; sed tiu asfiksio fari¸as la sablero, kiu klinigas la pesilon.Mi tion diris al mia frato: ”Ÿia tuta 551ÇU LI?eLIBROamo sin turnos al la oferito.” — Ha! li ekkriis kun maldolça ekrido, vere Petro estas lertega homo.Se mi estus pli bone inspirita, mi same estus ekbruliginta fornon, tre zorginte sendi antaûe leteron, por ke oni venu al mia helpo.Same kiel tiuj, kiuj suferas, Fernando estis maljusta.Fradeko ne povis diveni, ke lia frato vizitos la bankieron en la momento mem, en kiu li eliris el la Maziera hotelo.Se Herbeno estus realirinta al sia hejmo nur dum la vespero, kiel li kutimis fari, depost kiam li estis reveninta el Azio, vane li estus kurinta al Petro kiel eble plej rapide; li estus trovinta nur kadavron.Do Fradeko ne ludis komedion, kaj ÿuldis la vivon al vera hazardo.Pri Beatrico ankaû Fernando malprave rezonis.Ÿi sentis al ambaû junuloj egalan amon, tial ke por ÿi ili faris unu solan viron, kiu estas ÿia edzo: do ÿia nuna amemo devis konnpreneble sin turni tuta al tiu el ambaû, kiu suferas kaj estas mortanta, kaj ne prizorgi pri tiu, kiu bone fartas kaj ne bezonas helpon.Reale çi tiun lastan ne povis ofendi tia sintenado.Sed tio ne estis pruvo, ke la elekto de la juna virino estas definitive farita, kiel pensis Herbeno.Por tion certigi, estis necese atendi, ke Fradeko plene savita estu re-akirinta sian tutan antaûan bonfarton, kaj povu sin prezenti antaû la elektontino, armite de samaj armiloj kiel lia konkuranto
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Tematy
IndexEo Dorosmai, Janos Fabloj kaj aforismoj
Eo Andersen, Hans Christian Fabeloj 3
Eo Andersen, Hans Christian Fabeloj 1
Eo Suttner, Berta von For la batalilojn!
Eo Raabe, Wilhelm La nigra galero
Eo Engholm, Stellan Infanoj enTorento
Eo Goldoni, Carlo Kurioza okazajxo
Eo Prus, Boleslaw La faraono 3
Eo Mihalski, Eugeno Prologo
Eo Wells, H.G. Lando de blinduloj